ما در مرکز پورتو هستیم، در بازار بولیائو. مشتریان می‌دانند که می‌توانند اینجا محصولات تازه‌ی محلی را از فروشندگانی خوش‌رو و صمیمی بخرند.
بازار از پایه بازسازی شده است: امروزه بازار مدرن و کارآمد است، اما همچنان زیبایی معماری خود را که گردشگران را از گوشه‌وکنار به خود جذب می‌کند، حفظ کرده است.
روزانه حدود ۲۰هزار نفر از آن بازدید می‌کنند و به‌راستی که بازار بولیائو را قلب شهر می‌نامند.
روی مورِیرا شهردار پورتوست. او از کودکی با این بازار آشنا بوده و همراه مادربزرگش به آنجا می‌رفته است:
او می‌گوید: «اگر پورتو را به درختی تشبیه کنیم، می‌توان گفت بازار بولیائو یکی از ریشه‌های اصلی آن است. این بازار در مرکز شهر قرار دارد و ویژگی بارز آن، شکوه و عظمت خودش و مردمی است که در آن کار می‌کنند.»
این شهردار بود که درخواست کرد نوسازی بازار با چنین کیفیتی انجام شود: روی موریرا کسی بود که خواستار حفظ بنای هنر نوی بازار و درعین‌حال انجام اصلاحاتی شد که آن را برای فروشندگان کارآمدتر کند.
پس از چهار سال کار بازسازی، بازار بولیائو در سپتامبر ۲۰۲۲ بازگشایی شد. این بازار اکنون در خط مقدم استانداردهای بهداشتی و سلامت قرار دارد.
شایعاتی که در بازار بولیائو به گوش می‌رسند...
فرانسیسکا کارنِیرو فرناندس، عضو هیئت‌مدیره‌ی شرکت عمومی «گو پورتو» و مسئول مدیریت بازار، می‌گوید: «نوسازی بازار بولیائو فرایندی بود که با پشتیبانی شهر انجام شد. این کار پیچیده و دشوار بود، اما شهروندان می‌خواستند انجام شود.»
طراحی این پروژه را معمار جوان، نونو والنتیم، بر عهده داشت. او با دو چالش بزرگ روبه‌رو بود: یکی طراحی بخش پیشخوان محصولات مطابق با استانداردهای بهداشت و سلامت، و دیگری طراحی سیستم بارگیری و تخلیه‌ی کالا در فضایی زیرزمینی به‌گونه‌ای که عملیات را آسان کند.
او تأکید می‌کند: «طراحی همه‌ی بخش‌های لجستیکی، یعنی همه‌ی آنچه دیده نمی‌شود اما بازار را کارآمد و پویا می‌سازد، این همان تحول بزرگ بود.»
کالاها در پارکینگ زیرزمینی تحویل داده می‌شوند و فروشنده‌ها خودشان آن‌ها را تحویل می‌گیرند. اتاق‌های سرد، یخچال و آسانسور وجود دارد. همه چیز نو و مدرن است.**
سارا آراژو در بخش ماهی‌فروشی بازار کار می‌کند، جایی که پیش‌تر متعلق به مادرش بود. برای او، بازار یک مأموریت است: «هر روز هزاران هزار نفر به اینجا می‌آیند. بعد از بازسازی، آن‌هایی که دیگر نمی‌آمدند، دوباره برگشتند؛
از بوآویشتا، مایا، پورتو... همه برگشتند، بدون استثنا.»
ماریا تیشیرا، گل‌فروشی است که همه‌ی زندگی‌اش را در این بازار کار کرده و نمی‌تواند تصور کند که جای دیگری باشد:
«بازار برای من همه‌چیز است؛ من ۵۴ سال است که اینجا کار می‌کنم: از وقتی دختر جوانی بودم شروع کردم و این کاری است که عاشقش هستم.»
هزینه‌ی ساخت‌وساز و ارزش فرهنگی بازار
هزینه‌ی بازسازی ۲۸میلیون یورو بوده است، که ۲۲میلیون یورو آن را اتحادیه‌ی اروپا تأمین کرده و ۶میلیون یورو نیز از منابع عمومی، شامل منابع ملی و منطقه‌ای تأمین شده است.
در پایان، فرانسیسکا کارنیرو فرناندس می‌گوید:
«رابطه‌ی میان فروشنده و مشتری بسیار مستقیم‌تر و نزدیک‌تر شده است.» «اغلب دیده می‌شود که این زنان به مشتریان یاد می‌دهند چگونه محصولاتشان را بپزند و این کمک می‌کند تا تاریخ شهر و سبک زندگی پرتغالی را بهتر بشناسیم. ارزش اجتماعی و فرهنگی این بازار فوق‌العاده بالاست.»
فداکاری‌های بسیاری صورت گرفته، اما بی‌تردید ارزش آن را داشته است؛ چراکه بازار همچنان یکی از کانون‌های اصلی اقتصاد شهر به شمار می‌رود و در عین حال، خاستگاه هویت فرهنگی آن نیز هست.