۲. تصور یک مسیر متفاوت
این رابطه باید ابتدا به سمت یک رقابت محدودتر حرکت کند که در آن هر دو طرف (قبل از اینکه این رقابت تقویت شود) حرکت به سمت رقابت پرتنش را متوقف و به‌جای دشمنی خصمانه به سمت رقابت مدیریت‌شده حرکت کنند. این به معنای پایان‌دادن به رقابت استراتژیک بین این دو نیست، بلکه ابزارها و شیوه‌هایش را محدود می‌کند. این امر مستلزم ایجاد روایت‌های تکمیلی است که تاکید می‌کند آنها از محدودکردن وسعت و عمق رقابتشان در امور اقتصادی و امنیتی، نفع بیشتری به‌دست می‌آورند (تا ضرر): اینکه فوریت تقابلی که هر دو طرف مطرح می‌کنند حداقل تا حدی کمتر می‌شود؛ اینکه یک رویکرد دارای تقابل کمتر ممکن است و اینکه «زمان به نفع من است».
طرف‌های سوم می‌توانند نقش‌های کلیدی در این زمینه ایفا کنند؛ به‌ویژه متحدان و شرکای اروپایی و هند و اقیانوسیه ایالات متحده که پیش از این در انتقاد از بدترین جنبه رفتار چین به آن ملحق شده‌اند؛ درحالی‌که لحن خصمانه، برخی چارچوب‌بندی‌های ایالات متحده را کاهش می‌دهند. به‌عنوان‌مثال، تمایل واشنگتن به «جدایی» اقتصادی از چین - تا حد زیادی به‌دلیل استفاده رئیس کمیسیون اروپا از این اصطلاح در یک سخنرانی مهم درباره روابط اتحادیه اروپا و چین در مارس ۲۰۲۳ تا حد زیادی کاهش یافته و عبارت «ریسک‌زدایی» اقتصادی جایگزین آن شده است.
کلمات به‌تنهایی کافی نیستند، اما واژگان چارچوب‌بندی و بیانیه‌های عمومی وزنی غیرعادی در دوره‌ای از گفت‌وگوهای کوتاه بین واشنگتن و پکن دارند. درحالی‌که دیدار بین بایدن و شی در نشست APEC در نوامبر ۲۰۲۳ منجر به ازسرگیری گفت‌وگوهای نظامی، گفت‌وگوی جدید کنترل تسلیحات استراتژیک و ذوب‌شدن اقتصادی خفیف شد [با این حال، دیدار ترامپ- شی در همین نشست در سال ۲۰۲۵ در بوسان کره‌جنوبی، نتیجه چندانی نداشت؛ زیرا همزمان با آغاز مذاکرات ترامپ با شی، ایالات متحده آزمایش‌های هسته‌ای را از سر گرفت]، چندین سال گذشته شکنندگی زیربنایی روابط را نشان داده است و به همین دلیل این احتمال وجود دارد که لحظات تنش‌زدایی نسبی ممکن است زودگذر باشد.
تشدید تنش‌ها پس از دیدار نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا در اوت ۲۰۲۲ از تایوان و پرواز بالون‌های جاسوسی چین از حریم هوایی ایالات متحده در اوایل سال ۲۰۲۳، نشان می‌دهد که چگونه رویدادها می‌توانند محرک پویایی‌ها باشند. در اکتبر۲۰۲۳، وزارت دفاع فاش کرد که طی دو سال گذشته، بیش از ۱۸۰مورد رهگیری پروازهای شناسایی ایالات متحده و متحدانش توسط چین در حریم هوایی بین‌المللی در خارج از سواحل چین ناامن و غیرحرفه‌ای بوده و خطر حوادث مرگبار و بحران برخاسته از آن را -همان‌طور که در سال ۲۰۰۱ اتفاق افتاد یعنی زمانی که روابط به‌طورکلی پایدار بود - با اخطار کم و خطرات بسیار بالاتر به همراه داشته است. از زمان این افشاگری، چنین رهگیری‌هایی گویا پایان یافته است و نشان می‌دهد که ایالات متحده می‌تواند رفتار چین را - به‌ویژه در آستانه جلسات مهم رهبری - شکل دهد.
