به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ایندپندنت، پژوهشگران اعلام کرده‌اند این کشف نگاه انسان به سطح ماه و ویژگی‌های مغناطیسی آن را دگرگون می‌کند.
تا پیش از این تصور می‌شد محیط ماه امکان پایداری عناصر اکسیدشده را ندارد و بنابراین اکسید آهن نیز در آن وجود ندارد. دلیل این باور آن بود که آهن در ماه بیشتر در شکلِ کاهش‌یافته دیده می‌شد و اکسیژنی به آن افزوده نشده بود.
اما مأموریت‌های اکتشافی اخیر نشان داده‌اند که در عرض‌های جغرافیایی بالای ماه، مقدار زیادی از هماتیت نوعی اکسید آهن وجود دارد.
مواد معدنی یافته‌شده در نمونه‌های ماه، از جمله نمونه‌های مأموریت‌های آپولو، در گذشته ترکیباتی ناپایدار تلقی می‌شدند. اما نمونه‌هایی که مأموریت چانگ۵ چین گردآوری کرده، نشان می‌دهد برخی از گونه‌های اکسیده آهن در ذرات شیشه‌ای موجود در خاک ماه شکل گرفته‌اند؛ شیشه‌هایی که بر اثر گرما و فشار ناشی از برخورد شهاب‌سنگ‌ها ایجاد شده‌اند.
این یافته‌ها نشان می‌دهد اکسیداسیون موضعی فلزات در ماه طی فرایندهایی رخ می‌دهد که برخورد شهاب‌سنگ‌های خارجی به وجود می‌آورد. با این حال، شواهد قطعی درباره مواد اکسیدکننده‌ای مانند هماتیت روی ماه همچنان محدود بود.
اکنون نمونه خاکی که مأموریت چانگ۶ در ژوئن سال گذشته به زمین آورد، ذرات ریز هماتیت را در خود دارد؛ کشفی که برای نخستین بار حضور چنین ماده‌ای را روی ماه تأیید می‌کند.
این مواد معدنی که در دانه‌های برخی سنگ‌های ماه شناسایی شده‌اند، از قطعاتی تشکیل شده‌اند که تحت فشار و حرارت شدیدِ برخورد شهاب‌سنگ‌ها به هم جوش خورده‌اند. پژوهشگران در گزارش خود نوشته‌اند: این کشف شواهد محکمی از حضور Fe₂O₃ در سطح ماه ارائه می‌دهد و باورهای دیرینه درباره ماه را به چالش می‌کشد.
محققان معتقدند این مواد معدنی احتمالاً در اثر برخورد شهاب‌سنگ‌های بزرگ، همچون آنچه در حوضه «Aitken» در قطب جنوب ماه رخ داده، شکل گرفته‌اند. بر اساس این نظریه، مواد غنی از اکسیژن مانند تروایلایت و برخی سولفیدها در هنگام چنین برخوردهایی اکسیژن آزاد کرده‌اند؛ اکسیژنی که سپس با آهن واکنش داده و به فرایند زنگ‌زدگی منجر شده است.
