خاموشی و فراموشی کانون در ۶۰سالگی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تا چند روز دیگر 60سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. نهادی که زمانی یکی از خلاق‌ترین و مؤثرترین مراکز فرهنگی ایران بود و کودکان را از دل کتابخانه‌ها، کارگاه‌های هنری و فیلم‌های ماندگار به جهان تخیل و مهارت هدایت می‌کرد.
به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تا چند روز دیگر 60سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. نهادی که زمانی یکی از خلاق‌ترین و مؤثرترین مراکز فرهنگی ایران بود و کودکان را از دل کتابخانه‌ها، کارگاه‌های هنری و فیلم‌های ماندگار به جهان تخیل و مهارت هدایت می‌کرد. اما این 60سالگی در حالی فرا می‌رسد که کانون در یکی از بحرانی‌ترین دوره‌های مدیریتی خود قرار دارد؛ بحرانی که اعتراضات گسترده مربیان، نویسندگان، تصویرگران و حتی دستور مستقیم رئیس‌جمهور نیز نتوانسته آن را از مسیر فعلی بازگرداند و «حکایت همچنان باقی است».
با وجود در اختیار داشتن نیروهای متخصص و باتجربه در حوزه کودک و نوجوان، انتخاب حامد علامتی به‌عنوان مدیرعامل، از همان ابتدا محل پرسش و انتقاد جدی بود. او نه سابقه فرهنگی یا تخصصی در حوزه کودک داشت و نه تجربه‌ای از فعالیت حرفه‌ای در کانون. انتصاب او با حمایت بیرونی انجام شد؛ فردی که در دوره‌های پیشین از نفوذ درخور توجهی در مجلس برخوردار بود. بسیاری از برنامه‌های آزاد، ادبی و هنری محدود شد و بدنه تخصصی کانون -که سرمایه اصلی آن بود- در سایه
قرار گرفت. نامه صریح انجمن نویسندگان کودک و نوجوان به‌روشنی نشان می‌دهد که مدیریت فعلی با انتصاب مدیران غیرمتخصص، کنارگذاشتن نیروهای کارآزموده، تعطیل یا نیمه‌تعطیل‌کردن مراکز و کاهش کیفیت فعالیت‌های فرهنگی، «نَفس‌های کانون را به شماره انداخته» است. در این نامه تأکید شده که کانون از مأموریت‌های فرهنگی و خلاقانه خود دور شده و جای آن را فعالیت‌های مناسکی و کم‌ارتباط با دنیای کودک گرفته است.
اما مشکل فقط این نبود؛ در این دوره کانون به‌وضوح سیاسی شد. در‌حالی‌که این نهاد باید به دور از سیاست‌ورزی جناحی باشد، به محل برگزاری نشست‌های انتخاباتی و جلسات نامزدهای رقیب رئیس‌جمهور فعلی تبدیل شد. این سیاسی‌سازی آشکار، استقلال حرفه‌ای و فرهنگی کانون را بیش از پیش تضعیف کرد و نشانه‌ای دیگر از تغییر جهت مأموریت آن در دوره اخیر بود. هم‌زمان، مربیان و کارکنان کانون نیز در نامه‌ای تند از وضعیت معیشتی، تبعیض در رتبه‌بندی، بی‌توجهی به نیازهای کودکان امروز و «نگاه آماری و کمیت‌محور» مدیریت انتقاد کردند. آنان نوشتند کانون بدون انگیزه مربیان «ساختمانی خاموش» است و مدیریت فعلی نه‌تنها انگیزه‌ای ایجاد نکرده، بلکه یأس و فرسودگی را گسترده‌تر کرده است.
رئیس‌جمهور پیش‌تر دستور داده بود وضعیت کانون فورا بررسی و مشکلات آن رفع شود. با‌این‌حال، پرسش اصلی همچنان باقی است: چرا با وجود این‌همه نارضایتی مردمی، صنفی و تخصصی، بر حفظ مدیریتی که یکی از ضعیف‌ترین کارنامه‌های تاریخ کانون را داشته است، اصرار می‌شود؟
کانون در آستانه ۶۰سالگی بیش از هر زمان محتاج بازگشت به استقلال فرهنگی، تخصص حرفه‌ای و مأموریت واقعی خود است؛ اما تا زمانی که این پرسش بی‌پاسخ بماند، بحران نیز همچنان ادامه خواهد داشت.
آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.
