به گزارش همشهری آنلاین، دهه ۱۳۱۰ یکی از مهم‌ترین مقاطع در دگرگونی فرهنگ شهری تهران است؛ دوره‌ای که صنعت خوراک، پوشاک و سبک زندگی به‌تدریج تحت تأثیر ارتباطات جهانی قرار گرفت. در چنین فضایی، افتتاح یک قنادی تازه‌تأسیس در خیابان سعدی که نام متفاوت «ایران و هند» را بر پیشانی داشت، نقطه عطفی کوچک اما مهم در تاریخ خوراک شهری تهران شد.
این قنادی نخستین محل عرضه شیرینی‌های خارجی در پایتخت بود؛ در زمانی که شیرینی‌پزی تهران تقریباً تماماً سنتی و محدود به نقل، لوز، باقلوا، قطاب، پشمک و حلوا بود.
قنادی ایران و هند در پاییز ۱۳۱۴ فعالیت خود را آغاز کرد و در همان سال با انتشار نخستین آگهی‌اش در روزنامه اطلاعات توجه اهالی شهر را جلب کرد. این آگهی، که در شماره ۲۶ آبان ۱۳۱۴ به چاپ رسید، از عرضه «انواع شیرینی‌های فرنگی» خبر می‌داد؛ موضوعی که در فضای آن روز تهران تازگی داشت و با استقبال قشر مدرن‌شده شهر روبه‌رو شد.
در آن دوران، قنادهای تهران عمدتاً به تهیه شیرینی‌های سنتی ایرانی می‌پرداختند و تولید یا عرضه شیرینی‌های اروپایی تقریباً شناخته‌شده نبود. اما تجربه قنادی ایران و هند راه را برای موج بزرگ‌تری باز کرد. پس از جنگ جهانی دوم، حضور قنادان مهاجر اروپایی - به‌ویژه ارمنی‌ها، قفقازی‌ها و تعدادی از شیرینی‌پزان اروپای شرقی- سبب شد شیرینی‌های خامه‌ای، کیک‌های کره‌ای، نان‌های صبحانه غربی و بیسکویت‌های جدید وارد بازار ایران شود و کم‌کم به بخشی از سلیقه عمومی مردم تبدیل شود.
به این ترتیب، قنادی ایران و هند را می‌توان یکی از نخستین نشانه‌های تغییر ذائقه شهری تهران و آغاز ورود شیرینی‌پزی مدرن به ایران دانست.
