تفاهم‌نامه‌ها؛ از وعده تا فراموشی
از دولت‌ها تا قفسه‌ها: سفر بی‌پایان تفاهم‌نامه‌ها
خلاصه خبر
تفاهم‌نامه‌ها؛ از وعده تا فراموشی
از دولت‌ها تا قفسه‌ها: سفر بی‌پایان تفاهم‌نامه‌هادر دهه‌های اخیر، کشور ما به شکلی عجیب گرفتار سند و تفاهم‌نامه نویسی شده است؛ اسنادی که در ظاهر پرطمطراق، رسمی و سنگین به نظر می‌رسند، اما در عمل نه تنها اثری بر واقعیت ندارند، بلکه گاهی خود مانع پیشرفت می‌شوند. تفاهم‌نامه‌ها و سندهایی پر از شعار و تیترهای فریبنده، تبدیل به یک مد روز اداری شده‌اند: هر پروژه‌ای، هر همکاری، حتی هر تصمیم ساده، بدون سند و امضا انگار مشروعیت ندارد؛ وگرنه که صورت مسأله پاک شده است!
ویژگی های این اسناد و تفاهم نامه ها این است که، زبان شعاری و فاقد عملگرایی دارد جملاتی شبیه مقاله تبلیغاتی، بدون عدد، زمان‌بندی، مسئول یا شاخص مشخص.ابهام و کلی‌گویی مشهود است؛ وظایف مشخص نمی‌شوند و هر کسی می‌تواند آن‌ها را به دلخواه خود تفسیر کند؛ نتیجه: هیچ اقدام واقعی انجام نمی‌شود. تکیه صِرف بر مهر و امضا می شود و گویی اگر فلان مقام امضا نکرد، سند اعتبار ندارد و اگر کرد، همه کارها خودبه‌خود انجام می‌شوند!فاقد عدم تعیین سنجه و ارزیابی می باشد؛ سندها مکانیزم پایش و گزارش‌دهی ندارند؛ حتی موفقیت‌های کوچک هم ثبت نمی‌شوند و وقتی گفته میشود ملاک ارزیابی و امار کیفی کو ،می گویند اون موارد در توافق نامه و دستورالعمل ها می آید این مدیر شئون اش بالاتر از این موارد جزئی است و بعدا هم که عکس مراسم گرفته شد کسی پیگیر تعریف عملیات اجرا نمی‌شود.اتلاف منابع و وقت از دیگر آسیب های شهوت سردخانه و تفاهم نامه نویسی بعضی مدیران است؛ جلسات و مذاکرات طولانی صرف تدوین اسناد کم‌اثر میشود.قفسه های پر از سند و تفاهم نامه ی دو و چندو جانبه می باشد که باعث کاهش اعتماد کارکنان به مدیریت و دستگاه‌ها می شود؛ وقتی تفاهم‌نامه‌ها نتیجه‌ای ندارند، اعتبار رسمی و اجرایی نهادها نیز کاهش می‌یابد.سند نویسی و تفاهم‌نامه نویسی، تا زمانی که مدیران و دستگاه‌ها «عمل» را به جای «کاغذبازی» در اولویت قرار ندهند، جز گردآوری کاغذ و ایجاد توهم فعالیت هیچ دستاورد واقعی ندارد.
11:36 - 29 آبان 1404
نظرات کاربران
