همه می‌دانیم که استفاده مداوم از گوشی برای روابط‌مان خوب نیست، با این حال این موضوع مانع از آن نمی‌شود که روزی ده‌ها بار سراغ گوشی برویم. آنچه پدیده‌ای به نام «فابینگ» (Phubbing) را که شاید بتوان آن را به اختصار «بی‌توجهی موبایلی» نامید، کم‌کم وارد لحظات روزمره کرده است.
منظور از «فابینگ» که از سال ۲۰۱۲ وارد ادبیات کلامی شد، عملی است که طی آن، فرد در محیط‌های اجتماعی یا خانوادگی به جای توجه به دیگران، مدام سرش در گوشی است. این رفتار می‌تواند رابطه زوجین را تضعیف کند، چون باعث می‌شود یک طرف احساس نادیده گرفته شدن کند. استفاده مداوم والدین از گوشی می‌تواند رابطه با کودکان را هم تحت‌تاثیر قرار دهد. به طوری که در کودکان کوچک‌تر، پیوند عاطفی را ضعیف کند و در کودکان بزرگ‌تر، به عزت‌نفس آنان آسیب بزند.
سرویس جهانی بی‌بی‌سی به نقل از دکتر کیتلین رگر، استادیار روانشناسی دانشگاه یو‌سی‌‌ال لندن، می‌گوید به جای سرزنش خودمان، بهتر است یاد بگیریم هنگام برداشتن گوشی آگاهانه‌تر رفتار کنیم و کمی بیندیشیم.
او برای اینکه هنگام بودن با دیگران، جلو خود را برداشتن بی‌فکر و از سر عادت گوشی بگیریم، یک روش ساده پیشنهاد می‌دهد: «هر بار که گوشی را برمی‌دارید، به طرف مقابل بگویید چرا این کار را می‌کنید و وقتی کارتان تمام شد، آن را کنار بگذارید و دوباره به تعامل برگردید.»
این روش شاید خیلی ساده به نظر برسد، اما دکتر رگر می‌گوید همین تغییر کوچک می‌تواند عادت ما را اصلاح کند، چون ما ناخودآگاه و معمولا بدون اینکه به این کار فکر کنیم، گوشی را برمی‌داریم تا پیام‌ها را چک می‌کنیم، اعلان‌ها را مرور می‌کنیم یا فقط سریع درباره چیزی جست‌وجو کنیم.
به گفته او، در این روش همین شفاف بودن مهم و اثرگذار است. وقتی پیامی می‌آید که نیاز دارید جواب دهید و به حضار می‌گویید: «لازم است به این پیام جواب بدهم، بعد دوباره توجهم به شما است»، یا با نام بردن آن کار مانند «می‌خواهم زمان قطارم را چک کنم» یا «دارم به مامانم جواب می‌دهم»، شما در واقع عادت خودکار چک کردن گوشی را قطع می‌کنید و در عین حال، به طرف مقابل پیام می‌دهید که همچنان برایتان مهم است.
این کار باعث می‌شود طرف مقابل احساس نکند نادیده گرفته شده است و شما را هم پاسخگو نگه می‌دارد، چون کمتر احتمال دارد در گوشی غرق شوید یا در دام عادت تکراری بالاپایین کردن بی‌هدف صفحات بیفتید.
دکتر کلر هارت از دانشگاه ساوت‌همپتون، روی ۱۹۶ نفر مطالعه‌ای انجام داد که نشان می‌دهد هرچه افراد بیشتر احساس می‌کنند در معرض فابینگ یا بی‌توجهی موبایلی قرار دارند، کیفیت رابطه آن‌ها پایین‌تر می‌آید.
او می‌گوید واکنش همه افراد یکسان نیست، اما وقتی یکی احساس نادیده گرفته شدن می‌کند، معمولا نوعی واکنشی تلافی‌جویانه ایجاد می‌شود. مثلا او هم گوشی‌اش را برمی‌دارد و همین باعث شکل‌گیری یک چرخه خطرناک می‌شود که به هر دو طرف احساس طردشدگی یا کم‌ارزش بودن را القا می‌کند. از طرفی هر بار که فابینگ رخ می‌دهد، ارتباط عاطفی از دست می‌رود و وقتی از یک لحظه مشترک بیرون می‌رویم تا به گوشی نگاه کنیم، برگشتن به حالت قبلی زمان می‌برد.
