اخبار منتشرشده از فضای رختکن تیم ملی فوتبال ایران پس از باخت به ازبکستان در فینال جام دوستانه العین امارات، حاکی از آن است که امیر قلعه‌نویی با هدف سرپوش گذاشتن بر ضعف فنی خود، میلاد محمدی، مدافع چپ‌پای تیم ایران و باشگاه پرسپولیس را به دلیل از دست دادن آخرین پنالتی، مقصر اصلی این باخت دانسته است؛ اتفاقی که باعث شد باشگاه پرسپولیس روز چهارشنبه با انتشار ویدیویی از درخشش میلاد محمدی با لباس تیم ملی ایران در یک دهه اخیر و یادآوری ۷۲ بازی ملی او و همچنین سابقه حضورش در دو جام جهانی و دو جام ملت‌های آسیا، از مدافع ملی‌پوش خود با صفاتی چون «متعصب» و «متعهد» حمایت کند.
این در حالی است که طی رخدادی کم‌سابقه در فوتبال ایران و جهان، میلاد محمدی پس از خراب کردن پنالتی آخر برابر ازبکستان، به شکلی غیرمنتظره، در شبکه‌های اجتماعی به چهره محبوب هواداران فوتبال تبدیل شد؛ واکنشی نادر که بار دیگر عمق بی‌اعتمادی و نفرت عمومی از این تیم را که از نگاه بخشی از جامعه، «تیم فوتبال جمهوری اسلامی» و نه ایران، نامیده می‌شود، آشکار می‌کند.
یک منبع مطلع در باشگاه پرسپولیس روز پنجشنبه ۲۹ آبان در گفتگو با ایندیپندنت فارسی، خبر داد: «میلاد محمدی می‌گوید قلعه‌نویی پس از پایان مسابقه با الفاظ و کلماتی زشت با او حرف زد و او را به این متهم کرد که عمدا پنالتی را خراب کرده تا تیم ایران ببازد. در حالی که میلاد تاکید دارد این اتهام، دروغ و اشتباه است و در همان رختکن هم پاسخ قلعه‌نویی را داده است. محمدی می‌گوید اصولا پنالتی‌زن نیست و در مسابقه با ازبکستان هم به اصرار مهدی طارمی و دیگر بازیکنان که از زدن ضربه پنالتی طفره رفتند، مجبور شد پشت توپ قرار گیرد. میلاد می‌گوید قلعه‌نویی به او گفته است دیگر به تیم ملی دعوت نخواهد شد.»
وب‌سایت فوتبال۳۶۰، متعلق به عادل فردوسی‌پور، هم خبر داد که تصمیم میلاد محمدی برای ایستادن پشت ضربه آخر، از نظر کادر فنی نوعی «سرپیچی از دستور» تلقی شد و «ممکن است برای آینده او در تیم ملی هزینه‌ساز باشد»، در حالی که عملکرد محمدی در سال‌های اخیر ثابت کرده یکی از معدود مدافعان باکیفیت چپ‌پای فوتبال ایران است که جانشینی برای او وجود ندارد، دارای تجربیات بین‌المللی فراوانی است و از نظر بدنی و تاکتیکی هم برخلاف رقبایش در این پست، در سطحی قابل‌قبول قرار دارد.
مسیر حضور میلاد محمدی در تیم ملی ایران طی سال‌های اخیر، پرفرازونشیب بود. او ابتدای فصل حتی در پرسپولیس نیز نیمکت‌نشین شد، زیرا وحید هاشمیان که بدون هیچ‌گونه تجربه سرمربی‌گری، ناگهان به نیمکت سرخ‌پوشان رسیده بود، به بازی دادن به او علاقه‌ای نشان نمی‌داد، اما افزایش فشار هواداران و همچنین عملکرد فاجعه‌بار فرشاد احمدزاده در جایگاه دفاع چپ که با ناکامی‌های پیاپی پرسپولیس همراه شد، هاشمیان را به استفاده مجدد از محمدی مجبور کرد.
پس از آن بود که محمدی با بازگشت تدریجی به وضعیت آرمانی، توانست دوباره جایگاهش را بازیابد و هم‌زمان به تیم ملی بازگردد. او در «فیفا دی» قبلی ابتدا برای مسابقه با روسیه دعوت نشد، اما مقابل تانزانیا در ترکیب اصلی قرار گرفت و سپس برابر کیپ‌ورد و ازبکستان نیز بازی کرد. با این حال، اشتباه در ضربه پنالتی و فضای تنش‌آلود بازی با ازبکستان، همه چیز را تغییر داد و اکنون به نظر می‌رسد جایگاه او در مسابقات دوستانه آینده در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
این موضوع در حالی است که گزینه‌های رقیب او در دفاع چپ نیز در شرایط ایده‌آلی نیستند؛ علی نعمتی در تیم باشگاهی‌اش، مدافع میانی است و اشتباهات فراوانی دارد. امید نورافکن اغلب در پست هافبک دفاعی بازی می‌کند، ابوالفضل جلالی در استقلال نیمکت‌نشین شده و محمد نادری هم ماه‌ها است با مصدومیت‌های پیاپی دست‌وپنجه نرم می‌کند. بنابراین کنار گذاشتن میلاد محمدی از تیم ایران نه‌تنها از نظر فنی منطقی به نظر نمی‌رسد، بلکه می‌تواند نقطه‌ضعف جدیدی در ترکیب تیم ملی ایران ایجاد کند.
این حواشی در شرایطی رخ می‌دهد که عملکرد کلی تیم ملی ایران در سال ۲۰۲۵ بحرانی‌تر از هر زمان دیگری است. تیم ایران در شش مسابقه اخیر فقط یک پیروزی به دست آورده، در دو بازی پیاپی نتوانسته حتی یک گل بزند و برابر ازبکستان، تیمی که تا چند سال قبل از فوتبال ایران الگو می‌گرفت، برای ششمین‌بار متوالی شکست خورده یا به تساوی رسیده است.
این روند سقوط به‌حدی نگران‌کننده است که سردار آزمون، کاپیتان دوم تیم ایران، نیز اخیرا اذعان کرد که «تیم ملی فعلی توان صعود از گروهش در جام جهانی را ندارد».
با این حال شاید مهم‌ترین پیامد شکست اخیر آشکار شدن اختلاف‌های داخلی و مدیریتی در اردوی تیم ملی ایران باشد؛ اختلاف‌هایی که دامه آن از معطلی در تعیین پنالتی‌زن‌ها تا اظهارات طارمی درباره ضعف فنی تیم و عصبانیت قلعه‌نویی از بازیکنان را دربرمی‌گیرد. این مجموعه تنش‌ها تصویری از تیمی در آستانه فروپاشی را ارائه می‌دهد که نه برنامه‌ای برای جوان‌سازی دارد، نه ساختار انتخاب بازیکنانش شفاف است و نه سرمربی آن توان کنترل بحران‌هایی ساده مانند تعیین پنالتی‌زن را دارد.
