محمد فیضی در گفتوگو با ایسنا اظهار کرد: کوه دماوند تنها یک قله باشکوه نیست بلکه سامانهای طبیعی برای ذخیره و نگهداری برف و آب به شمار میرود و هرگونه فشار انسانی بهویژه حضور بیبرنامه و پرشمار کوهنوردان میتواند این سد طبیعی را دچار آسیب کند.
وی خاطرنشان کرد: بر اساس اطلاعات منابع معتبر، دماوند در سالهای اخیر بهطور جدی از فعالیتهای انسانی و حضور کوهنوردان آسیب دیده است و لازم است متولیان منابع طبیعی، آب و خاک و محیط زیست پیش از آنکه این قلل مرتفع کشور بیابانی شوند برای نجات این زیستگاههای خاص و شکننده چارهاندیشی کنند.
این فعال محیط زیست توضیح داد: بخشی از خسارتهای ناشی از این ماجرای غمانگیز بر دماوند که باید مورد توجه متولیان آبخیزداری، آب، خاک و محیط زیست کشور قرار گیرد شامل تخریب پوشش گیاهی و فرسایش خاک است، رفتوآمد مداوم کوهنوردان باعث کوبیده شدن خاک و از بین رفتن گیاهان بومی میشود و این فرسایش توان کوه برای نگهداری برف و جذب آب را کاهش داده و روانآبها را افزایش میدهد.
فیضی افزود: تلنبار شدن زباله و آلودگی محیط زیست کوهستان نیز از دیگر مشکلات است، در یک عملیات پاکسازی بیش از ۳۰۰ کیلوگرم زباله شامل بطری، قوطی و سرنگ از دامنه جنوبی دماوند جمعآوری شد که با ذوب برف وارد آبهای سطحی شده و کیفیت منابع آب را کاهش میدهد.
دانشآموخته دکترای محیط زیست گفت: نبود مدیریت مناسب باعث رهاسازی فضولات انسانی در مسیرها شده است و این آلودگیها با ذوب برف وارد خاک و چشمهها میشوند و سلامت اکوسیستم و منابع تأمینکننده آب شرب را تهدید میکنند.
وی بیان کرد: کوهنوردی خارج از مسیرهای استاندارد موجب شکستن لایههای برفی و تخریب ساختار طبیعی برفچالها میشود و توان کوه برای نگهداری طولانیمدت برف را کاهش میدهد.
فیضی یادآور شد: فرسایش خاک و از بین رفتن پوشش گیاهی موجب ناپایداری در دامنهها شده و این موضوع در بلندمدت میتواند ساختار طبیعی کوه را تضعیف کند.
این فعال زیست محیطی تأکید کرد: حضور دائمی انسان سکوت و امنیت زیستگاههای جانوری را برهم زده و گونههای بومی را مجبور به ترک زیستگاه یا تغییر الگوی رفتاری کرده است.
وی گفت: در شرایطی که کشور با بحران کمآبی مواجه است مردم استان تهران و شهرستانهای مجاور قله دماوند کمآبی را لمس کردهاند و اکنون با چالشهای جدی روبهرو هستند.
فیضی اضافه کرد: دماوند یک ذخیرهگاه طبیعی آب است و هرگونه فشار انسانی بهویژه حضور بیبرنامه و نبود نظارت نهادهای متولی میتواند منجر به کاهش ظرفیت نگهداری برف، آلودگی منابع آب، تخریب خاک و پوشش گیاهی و آسیبهای غیرقابل جبران به اکوسیستم کوهستان شود که تاکنون برنامهای برای صیانت از آنها در دستور کار قرار نگرفته است.
انتهای پیام
