گروهی از قورباغههای گالاکسی که به خالهای آبی درخشان و نقشهای نارنجی پررنگشان معروفاند، پس از ناپدید شدن از زیستگاه طبیعیشان گمان میرود از بین رفته باشند.
در سال ۲۰۲۰، حدود هفت نمونه از این قورباغههای ریز که طولشان فقط به ۳.۵ سانتیمتر میرسد زیر کندههای پوسیده روی کف جنگلدر گات غربی هند پیدا شدند.
اما وقتی پژوهشگران بین اوت ۲۰۲۱ تا مه ۲۰۲۲ دوباره به محل بازگشتند، دیدند کندهها واژگون شده بود، پوشش گیاهی اطراف لگدمال شده بود و همه قورباغهها ناپدید شده بودند. شواهد نشان میدهد ممکن است عکاسان حیاتوحش مقصر باشند.
چرا قورباغههای گالاکسی در معرض انقراضاند؟
این دوزیستان کمپیدا مدتهاست به دلیل نابودی جنگلهای انبوه و تبدیل آنها به زمینهای کشاورزی برای محصولاتی چون قهوه و چای در فهرست سرخ اتحادیه بینالمللی حفاظت از طبیعت (IUCN) بهعنوان گونههای در معرض خطر ثبت شدهاند.
در واقع، قورباغههای گالاکسی در گروه گونههای متمایز از نظر تکاملی و بهطور جهانی در معرض خطر (EDGE) طبقهبندی شدهاند؛ گروهی که منحصربهفردترین گونههای جهان را که در خطر از دست رفتن برای همیشهاند دربرمیگیرد.
با این حال، گزارشی تازه که در نشریه Herpetology Notes منتشر شده روشن میکند عکاسی حیاتوحش چگونه ممکن است این گونه را نیز به سمت انقراض سوق دهد.
پژوهشگران با منبعی ناشناس گفتوگو کردند که میگوید چند گروه از عکاسان بین ژوئن ۲۰۲۰ تا آوریل ۲۰۲۱ به این منطقه رفتهاند. به گفته او، تصویربرداران کندهها را زیر و رو کرده و از فلش برای گرفتن تصاویر واضح از این قورباغهها استفاده کردهاند؛ کاری که میتواند حیوانات را دچار کمآبی کند و به آنها استرس وارد کند.
گفته میشود چندین عکاس قورباغهها را بدون دستکش دستکاری کردهاند و احتمال انتقال بیماری میان آنها را بالا بردهاند.
هشداری «جدی» به عکاسان حیاتوحش
دکتر راجکومار کیپی، نویسنده ارشد مقاله، میگوید: «این یافتهها هشداری جدی درباره پیامدهای عکاسی بیضابطه است» و تاکید میکند عکاسان حیاتوحش باید مطمئن شوند عکسهایشان ناخواسته به کاهش جمعیت این قورباغهها دامن نمیزند.
او میافزاید: «بدون مدیریت دقیق و مسئولانه، خطر آن هست که آنها برای همیشه از سطح سیاره محو شوند».
او ادامه میدهد: «طنز تلخی خواهد بود اگر میل به ثبت تصویرشان امروز آنها را به چیزی متعلق به گذشته تبدیل کند».
دکتر بنجامین تاپلی، همنویسنده مقاله، اذعان دارد که عکاسی حیاتوحش میتواند به نفع گونههای در معرض خطر باشد و اغلب ابزاری برای تقویت تلاشهای حفاظت است.
او میگوید: «در حالی که میخواهیم مردم را تشویق کنیم بیرون بروند و همه زندگی شگفتانگیزی را که در این سیاره با آن شریکیم قدر بدانند، ضروری است این کار را با احترام انجام دهند تا آسیب بیشتری وارد نشود».
پژوهشگران اکنون خواستار تدوین آییننامهای اخلاقی برای فعالیت میدانی عکاسان حیاتوحش شدهاند تا از آن پیروی کنند، همراه با امکان جریمه برای متخلفان از این استانداردها. آنها همچنین بر اهمیت آموزش تاکید کردهاند تا راهنمایان دارای مجوز از شیوههای درست آگاه باشند.
