خبرگزاری مهر؛ یادداشت مهمان - عباس سلیمینمین: برگزاری نخستین دوره جایزه جهانی امام خمینی (ره) را میتوان اقدامی مفید و سنجیده در مسیر دستیابی به زبانی مشترک با علاقهمندان به راه و اندیشه این اسوه معاصر در سراسر جهان ارزیابی کرد. اینکه پیوندخوردگان با اندیشه امام، چگونه و تا چه اندازه از افکار او تأثیر پذیرفتهاند، بحثی ثانویه است؛ چراکه اندیشه، مرز نمیشناسد و علیرغم همه غرضورزیهای آنان که از آگاهی ملتها هراس دارند، راه خود را به سوی مشتاقانش میگشاید.
امام این دیار، از همان آغاز دعوت به خودباوری و بازگشت به خویشتن، واجد ظرفیتی بود که برای صاحبان نظر روشن میساخت اندیشه او محدود به یک جغرافیا نیست و قابلیت الهامبخشی به دیگر جوامع بشری را نیز داراست. با این همه، ویژگی بارز و ممتاز امام آن بود که به آرمانهای متعالیای که دیگران را به آن فرا میخواند، خود بیهیچ شائبهای پایبند و عامل بود؛ به بیان دیگر، تجسم عینی همان دعوتی بود که مطرح میکرد. از همینرو، نگاه او به سعادت مردم، نگاهی عاشقانه و از سر صداقت بود. اگر مردم را به شأن و جایگاه انسانیشان متوجه میساخت، خود بیش از همگان پاسدار این شأن بود.
اعتماد مردم به امام، نه حاصل دلزدگی صرف از بازار مکّاران مدعیِ بشردوستی، بلکه نتیجه درک همین صداقت و عشق ورزی بود؛ احساسی که ملت طی دههها تلاش صادقانه، پرمخاطره و فداکارانه امام، آن را با تمام وجود لمس کرده بود. با این حال، امروز رسانههای وابسته به زیادهخواهان جهانی که گسترش آگاهی را در تعارض با منافع خود میبینند میکوشند این ویژگی ممتاز امام را کتمان کنند و او را در ردیف مدعیان اصلاحِ بیعمل قرار دهند؛ مدعیانی که تاریخ بشر نمونههای فراوانی از آنان را به خود دیده است.
اینکه تا چه اندازه توانستهایم عداوت دشمنان بشریت نسبت به امام را خنثی کنیم، خود جای تأمل دارد؛ اما بیتردید، در شرایطی که از قدرت ارتباطگیری گسترده، بهویژه با صاحبان فرهنگهای متنوع، برخوردار نیستیم، شناسایی و تقویت آزادگانی که خود برای شناخت امام رنجها بردهاند، هوشمندانهترین اقدام ممکن است؛ اقدامی که نخستین دوره جایزه جهانی امام خمینی (ره) میتواند آغازگر آن باشد.
امید آن میرود که این تلاش ارزشمند، نمایندگیهای فرهنگی ایران را نیز در مسیری فعالتر قرار دهد؛ هم در جهت تقویت طرفداران اندیشه امام و هم در پاسخگویی شایسته به هجمه رسانههای وابسته به زیادهخواهان حاکم بر جهان که با هدف مخدوشسازی چهره این عارف بزرگ عصر ما فعالیت میکنند.
البته برکات این گام ارزنده میتواند فراتر از این باشد. از آنجا که این رویداد بناست استمرار یابد، شایسته است توجه امام به وقتشناسی و نظم در برگزاری مراسم تجلیل از اندیشه و مشی او نیز متجلی شود. تأخیر بیش از یک ساعت در آغاز برنامه، بهویژه در برابر مهمانان خارجی، نمیتواند زیبنده چنین مراسمی باشد. بویژه آنکه دستاندرکاران و سخنرانان به دلیل این دیرکرد از حاضران پوزش نخواستند.
همچنین شایستهتر آن بود که چه در اعطای جوایز و چه در سخنرانیها، از خودتشویقی بهشدت پرهیز میشد.
