به گزارش ایسنا، محمد درویش در سلسله نشستهای فرهنگ و محیط زیست که عصر دوشنبه یکم دی ماه در کرج برگزار شد، اظهار کرد: یکی از شرطهای اصلی توسعهیافتگی جوامع، این است که مردم باور داشته باشند رودخانههایشان باید از ابتدا تا انتها جاری باشند. توسعه بدون رودخانههای زنده، راهی به پایداری محیط زیست ندارد.
وی با اشاره به یک نقل قول تاریخی افزود: هیچوقت سخن چرچیل را فراموش نمیکنم؛ زمانی که بهعنوان یک وکیل جوان در کنار رود نیل در مصر خدمت میکرد، گفت امیدوارم روزی برسد که این رودخانه پرآب، پیش از رسیدن به مدیترانه، بهطور کامل مهار و میان مردم تقسیم شود. به باور من، همین نگاه، آغازگر سندرومی بود که امروز آن را سدسازی افراطی و غلبه تفکر سازهای در مدیریت آب مینامیم.
این فعال محیطزیست ادامه داد: در مقابل این نگاه، در فرهنگ و تاریخ ایران، رودخانه جایگاهی مقدس و حیاتی دارد. در شاهنامه فردوسی، ۱۱ بار نام اروند آمده است؛ رودخانهای با قدمتی چند هزار ساله که ایرانیان باستان باور داشتند تا زمانی که اروند جاری است، برکت در این سرزمین وجود دارد.
وی توضیح داد: اروند از دامنههای آرارات در ارمنستان امروز سرچشمه میگیرد، از ترکیه عبور میکند، به کردستان عراق میرسد، سپس فرات و کارون به آن متصل میشوند و در نهایت به خلیج فارس میریزد. رودی که عربها آن را دجله مینامند. واژه اروند به معنای خروشان، پهلوان و با برکت است و نشان میدهد مردمانی که در این سرزمین میزیستند، شناخت عمیقی از مدیریت آب و پایداری سرزمین داشتند.
درویش با انتقاد از رویکردهای رایج مدیریتی گفت: امروز با نسلی روبهرو هستیم که میپرسند چرا سیلاب مهار نشد و چرا آب هدر رفت و وارد خلیج فارس، دریای عمان، دریاچه ارومیه یا دریای خزر شد. این نگاه نشان میدهد که در جایی از مسیر، راه را گم کردهایم.
وی در تأکید کرد: پایداری ایران در گرو بازگشت به همان فهم تاریخی و بومی از آب و رودخانه است. تلاش ما این است که دوباره این راه گمشده را پیدا کنیم و به جای جنگ با طبیعت، در کنار آن زندگی کنیم.
انتهای پیام
