عارف؛ بیماری، مقاومت و امید به آینده ایران

او از سال‌های پیش از انقلاب ۵۷ تا دهه‌های بعد، حضوری پررنگ در حافظه موسیقایی جامعه داشته و نامش با ترانه‌هایی گره خورده که فراتر از زمان، معنا یافته‌اند.

نگاهی به دوران پیش از انقلاب

عارف در گفت‌وگویی مفصل با ایران‌اینترنشنال، با نگاهی تحلیلی به گذشته بازمی‌گردد و بر این نکته تاکید می‌کند که فضای نسبتا باز فرهنگی پیش از انقلاب ۵۷ و بستری که برای فعالیت هنری وجود داشت، نقش مهمی در رشد و شکوفایی نسل هنرمندانی چون او ایفا کرد.

به گفته او، آن دوره امکان تجربه، آموزش و ارتباط با مخاطب را فراهم می‌کرد و به هنرمندان اجازه می‌داد مسیر حرفه‌ای خود را به‌ تدریج و بر پایه خلاقیت طی کنند.

انقلاب ۵۷ و آغاز گسست

عارف در بخش دیگری از این گفت‌وگو از مسیر پر فراز و نشیب زندگی حرفه‌ای و شخصی خود سخن می‌گوید؛ مسیری که با موفقیت‌های چشمگیر آغاز شد اما پس از وقوع انقلاب ۵۷ وارد مرحله‌ای پیچیده و پرخطر شد.

او تاکید می‌کند که پس از انقلاب و اعمال محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های گسترده بر موسیقی، فضای ایران برایش ناامن شد؛ شرایطی که در نهایت او را ناگزیر به ترک کشور و آغاز زندگی در تبعید کرد.

زندگی، بیماری و تداوم هنر

بخش قابل‌ توجهی از این گفت‌وگو به وضعیت جسمانی و مبارزه عارف با بیماری سرطان اختصاص دارد.

او با لحنی آرام اما صادقانه، از تاثیر بیماری بر زندگی روزمره، نگاهش به آینده و رابطه‌اش با هنر سخن می‌گوید؛ روایتی انسانی که فراتر از مرزهای موسیقی، به مسئله تاب‌آوری، پذیرش و امید می‌پردازد.

او تاکید می‌کند که موسیقی همچنان برایش منبع انرژی و پیوند با مخاطبانش باقی مانده است.

امید به نسل جوان و آینده ایران

عارف در بخش پایانی این گفت‌وگو، با نگاهی امیدوارانه به آینده، از آرزوی دیرینه‌اش برای آزادی ایران سخن می‌گوید.

او تاکید می‌کند که امید اصلی‌اش به نسل جوان است؛ نسلی که به باور او با شور، آگاهی و عدالت‌خواهی خود می‌تواند مسیر تغییر را هموار کند و ایران را از وضعیت کنونی و سلطه جمهوری اسلامی رهایی بخشد.

عارف این امید را نه یک آرزو، بلکه بخشی از ایمان خود به آینده ایران توصیف می‌کند.