نتایج تحقیق محققان دانشگاه فدرال سائو کارلوس برزیل و کالج دانشگاهی لندن بریتانیا، با بیش از ۵۰۰۰ نفر طی ۱۲ سال نشان داد که اقدامات ساده برای ارزیابی دو اختلال چاقی شکمی و تحلیل عضلانی میتواند تشخیص چاقی با تحلیل عضلات (چاقی سارکوپنیک) را بدون آزمایشهای پیچیده مانند امآرآی و سیتیاسکن تسهیل کند. این یافته، دسترسی به درمان را برای بزرگسالان مسنتر گسترش میدهد.
این ترکیب آنقدر خطرناک است که مشکل بزرگتر چاقی سارکوپنیک را آشکار میکند. این وضعیت با از دست دادن توده عضلانی در عین افزایش چربی در سراسر بدن مشخص میشود. تشخیص این وضعیت دشوار و با از دست دادن استقلال و بدتر شدن کیفیت زندگی در بزرگسالان مسن مرتبط است. همچنین بهعنوان سندرم سستی شناخته میشود و با افزایش خطر زمین خوردن و سایر بیماریهای همراه مرتبط است.
تیاگو دا سیلوا الکساندر، یکی از محققان این تحقیق و استاد گروه سالمندشناسی در دانشگاه فدرال سائو کارلوس میگوید: علاوه بر ارزیابی خطر مرگ مرتبط با چاقی شکمی و توده عضلانی کم، ما توانستیم ثابت کنیم که میتوان از روشهای ساده برای تشخیص چاقی سارکوپنیک استفاده کرد. این امر مهم است زیرا عدم اجماع در مورد معیارهای تشخیصی این بیماری، تشخیص و درمان آن را دشوار میکند. بنابراین، یافتههای ما برای افراد مسن این امکان را فراهم میکند تا به مداخلات زودهنگام، مانند کنترل تغذیه و تمرین جسمانی، دسترسی بیشتری داشته باشند و بهبود کیفیت زندگی خود را تضمین کنند.
یافتههای این تحقیق از ۱۲ سال پیگیری ۵۴۴۰ شرکتکننده در تحقیق طولی پیری انگلیسی (ELSA) با سن ۵۰ سال یا بیشتر بهدست آمده است.
نیازی به تشخیص پرهزینه نیست
چاقی سارکوپنیک اغلب با استفاده از آزمایشهای پیچیدهای مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی، توموگرافی رایانهای، بیوامپدانس الکتریکی یا تراکمسنجی تشخیص داده میشود. این آزمایشها چربی اضافی بدن و کاهش توده و عملکرد عضلات را شناسایی میکنند، با این حال، با وجود دقت بالا، پرهزینه و فقط از طریق تعداد کمی از خدمات درمانی در دسترس هستند. این موارد تشخیص بیماری را به چالشی بزرگ در عمل بالینی تبدیل میکنند.
الکساندر میگوید: با مرتبط کردن دادههای شرکتکنندگان در تحقیق طولی پیری انگلیسی دریافتیم که اقدامات سادهای مانند اندازهگیری دور شکم و تخمین توده بدون چربی با استفاده از معادله تلفیقی که متغیرهای بالینی مانند سن، جنس، وزن، نژاد و قد را در نظر میگیرد، غربالگری زودهنگام این افراد امکانپذیر است.
رابطه بین کاهش توده عضلانی و چاقی شکمی تاثیر تشدیدشدهای بر متابولیسم دارد. والدته رجینا گواندالینی، استاد دانشگاه فدرال اسپیریتو سانتو و محقق گروه سالمندشناسی در دانشگاه فدرال سائو کارلوس، توضیح داد: نتایج این پژوهش نشان میدهد، افرادی که هر دو بیماری را دارند، در مقایسه با افرادی که به آنها مبتلا نیستند، ۸۳ درصد بیشتر در معرض خطر مرگ قرار دارند. خطر مرگ در بین افراد با توده عضلانی کم و بدون چاقی شکمی، ۴۰ درصد کمتر است؛ یافتهای که خطر بالقوه وجود همزمان این دو بیماری را تقویت میکند. جالب توجه است که افراد دارای چاقی شکمی اما توده عضلانی کافی با افزایش خطر مرگ همراه نبودند.
وی توضیح داد که چربی اضافی فرآیندهای التهابی را تشدید میکند که به تغییرات متابولیک و کاتابولیک منجر میشوند و کاهش عضلانی را بیشتر تشدید میکنند. علاوه بر اینکه یک بیماری با بیماری دیگر تداخل دارد، چربی به عضله نفوذ و فضای آن را اشغال میکند. این التهاب سیستمیک و پیشرونده به شکل مستقیم بر بافت عضله تاثیر میگذارد و قابلیتهای متابولیک، غدد درونریز، ایمنی و عملکردی آن را به خطر میاندازد.
به نقل از سایت آژانسیا، از آنجایی که در مورد تعریف چاقی سارکوپنیک میان محققان در سراسر جهان اجماع وجود ندارد، این تحقیق از معیارهای سادهتری برای تعریف چاقی شکمی و کاهش توده عضلانی استفاده کرد.
محققان برای پیشبینی خطر چاقی سارکوپنیک، چاقی شکمی را بهعنوان داشتن دور شکم بیشتر از ۱۰۲ سانتیمتر برای مردان و ۸۸ سانتیمتر برای زنان شناسایی کردند. در عین حال، توده عضلانی کم بهعنوان شاخص توده عضلانی اسکلتی کمتر از ۹.۳۶ کیلوگرم بر متر مربع برای مردان و کمتر از ۶.۷۳ کیلوگرم بر متر مربع برای زنان تعریف شد.
نتایج این تحقیق در مقالهای با عنوان «آیا اقدامات ساده بالینی میتواند بهعنوان معیاری برای چاقی سارکوپنی عمل کند و خطر مرگومیر را شناسایی کند؟» در مجله تحقیقات بالینی و تجربی پیری (Aging Clinical and Experimental Research) منتشر شده است.
انتهای پیام
