قوم دای در چین شیوهای غیرمعمول و کهن برای برقراری روابط عاشقانه دارد. زنان دای در ایام سال نوی این قوم، با آوردن مرغ به بازار، در پی جذب خواستگار هستند و از این پرنده بهعنوان ابزاری برای همسریابی استفاده میکنند.
این رسم که از زبان چینی «مرغ بهعنوان دلال ازدواج» ترجمه میشود، یکی از آیینهای خواستگاری قوم دای در منطقه شیشوانگبانا در استان یوننانِ جنوبغربی چین است.
قوم دای عمدتا در ناحیه خودمختار دایِ شیشوانگبانا و همچنین ناحیه خودمختار دای و جینگپو در دِهونگِ استان یوننان زندگی میکنند.
سال نوی دای زمانی برای جشن و شادی است؛ از جمله آیین مشهور آبپاشی میان زنان. در زبان دای، این رسم «یوسائو» نام دارد و مردم محلی از آن با عنوان «چوان گونیانگ» یاد میکنند که بهمعنای تحتاللفظی «دیدار با دختران» است.
در قلب این سنت، نوعی تعامل عاشقانه منحصربهفرد میان دختران و پسران جوان شکل میگیرد که از طریق مبادله گوشت مرغ در بازارهای محلی انجام میشود.
در روز سال نوی دای، مرغها ذبح و پس از پخت آماده میشوند. سپس دختران جوان با پوشیدن بهترین لباسهای سنتی خود، مرغ پخته را به بازار میبرند؛ با این امید که مرد جوان مورد علاقهشان برای خرید آن سراغشان بیاید.
وقتی پسری به دخترِ فروشنده مرغ نزدیک میشود و قیمت را میپرسد، اگر دختر علاقهای به او نداشته باشد، ممکن است بگوید: «اول بخور، بعد وزنش میکنیم» و در نهایت قیمت را دو برابر حساب کند؛ رفتاری که راهی مودبانه برای رد خواستگار به شمار میآید.
اما اگر دختر از پسر خوشش بیاید، چهارپایهای به او تعارف میکند و از او میخواهد کنارش بنشیند.
در این مرحله، پسر ممکن است بگوید: «ما دایها ضربالمثلی داریم؛ غذا وقتی دو نفره خورده شود خوشمزهتر است و بار زندگی وقتی با هم برداشته شود سبکتر. اگر با هم غذا بخوریم، مرغ هم خوشطعمتر میشود.»
دختر نیز میتواند پاسخ دهد: «وقتی غذا را در خلوت میخوریم، خوشمزهتر است. اینجا خیلی شلوغ است؛ بیایید به جنگل ببریم و مرغ را آنجا بخوریم.»
سپس دختر و پسر، مرغ و چهارپایههایشان را به دل جنگلهای آرام میبرند؛ جایی که میتوانند احساسات خود را بیپرده با یکدیگر در میان بگذارند.
یورونیوز فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
این نوع تعامل عاشقانه، بهطور سنتی تنها از ۱۵ اکتبر تا فوریه سال بعد مجاز است و در فصل پرکار کشاورزی، از ۱۵ ژوئیه تا ۱۵ اکتبر، ممنوع است.
یکی دیگر از سنتهای جالب «چوان گونیانگ» این است که پسران جوان هنگام غروب آفتاب پتویی دور خود میپیچند، چنان که تنها چشمانشان پیداست، سپس بیصدا در تاریکی آرام قدم میزنند، دختر مورد علاقهشان را انتخاب میکنند و کنار او میایستند؛ به این امید که گفتوگویی آغاز شود و پیوندی شکل بگیرد.
امروزه اما، بیشتر این رسم و رسومها در مناطق روستایی شیشوانگبانا رو به فراموشی است.
