برژیت باردو درگذشت

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

‌بریژیت باردو درحالی که 91 سال داشت، درگذشت. این خبر کوتاهی بود که بنیاد باردو بدون جزئیات بیشتر منتشر کرد. این بازیگر فرانسوی یکی از نماد‌های سینمای فرانسه در دهه‌های 50 و 60 میلادی بود. او زمانی به عنوان زن مدرن و افسانه‌ای سینمای فرانسه شناخته می‌شد در حالی که سال‌‌های آخر به دلیل اظهارنظرها و جهت‌گیری‌‌های سیاسی‌اش چندان مورد قبول نبود. در رسانه‌‌های فرانسوی مطالب متعددی درباره او نوشته شد و به فیلم‌های او که در آن سال‌ها نشانه‌ای از ر‌هایی بود، اشاره شد. یکی از رسانه‌ها در توصیف او نوشت: «بریژیت باردو زن مدرن را تعریف کرد و هنجار‌های اجتماعی را به چالش کشید». او در زمانه‌ای در سینما ظاهر شده بود که فضای بسته و تسلط مذهب کاتالوتیک در فرانسه عیان بود.

بریژیت باردو متولد سال 1934 بود و پس از ظهورش در 14سالگی روی جلد نشریه معروف ال، مورد توجه یکی از کارگردانان شناخته‌شده سینمای فرانسه قرار گرفت. باردو ابتدا نقش‌‌های کوچک ایفا کرد. در حالی که فقط 22 سال داشت در فیلم «و خدا زن را آفرید» به کارگردانی و نویسندگی همسرش، روژه وادیم به شهرتی بین‌المللی دست یافت و به یکی از ستاره‌‌های طراز اول سینمای فرانسه بدل شد. او طی دو دهه بعد به عنوان نمادی از اغواگری در سینما شناخته می‌شد. در دهه ۱۹۶۰، باردو در مجموعه‌ای از فیلم‌‌های شاخص فرانسوی بازی کرد؛ از جمله «حقیقت» به کارگردانی آنری-ژرژ کلوزو، «زندگی خصوصی» ساخته لویی مال در کنار مارچلو ماسترویانی و «تحقیر» اثر ژان-لوک گدار. در نیمه دوم همان دهه، پیشنهاد‌های هالیوودی را نیز پذیرفت. او در 39سالگی در اوایل دهه ۱۹۷۰ بازنشستگی خود از بازیگری را اعلام کرد. سیمون دوبووار در سال ۱۹۵۹ مقاله مشهور «بریژیت باردو و سندرم لولیتا» را منتشر کرد و او را آزادترین زن فرانسه خواند و نوشت: «او چون نیرویی از طبیعت جلوه می‌کند؛ تا زمانی که رام نشده، خطرناک است». او در سال‌های بعد از استعفا از بازیگری، به حمایت پرسروصدا از حقوق حیوانات و اظهارنظر‌های تند درباره اقلیت‌‌های قومی و حمایت آشکار از جبهه راست افراطی «فرانت‌ناسیونال» فرانسه پرداخت؛ مواضعی که به صدور چندین محکومیت قضائی به اتهام نفرت‌پراکنی نژادی علیه او انجامید. بریژیت باردو در سال ۲۰۰۳، کتاب «فریادی در سکوت» را منتشر کرد که در آن مواضعی راست‌گرایانه اتخاذ کرده بود. این کتاب هم به محکومیت قضائی به‌ دلیل تحریک به نفرت نژادی انجامید. تأثیر او بر معیار‌های زیبایی و هویت ملی فرانسه عمیق بود. او هرگز تن به جراحی زیبایی نداد و زمانی گفته بود: «زنان باید پیری را بپذیرند».

 او بنیادی نیز به نام خود بنیان گذاشت و به کنشگری بی‌مصالحه و پرصدا بدل شد و علیه آزار حیوانات، پرورش خز، شکار نهنگ و گاوبازی مبارزه کرد. اما از میانه دهه ۱۹۹۰، به‌ دلیل دیدگاه‌‌های راست افراطی، اظهارنظرها درباره اسلام و مهاجرت و محکومیت‌‌های مکرر به تحریک نفرت نژادی خبرساز شد. او علنا از بازیگر رسوا، ژرار دوپاردیو، دفاع و با جنبش «من هم» در فرانسه مخالفت کرد. این مواضع به اعتبارش -به‌ویژه خارج از فرانسه- آسیب زد و تصویری نگران‌کننده از او ساخت؛ او با محافظه‌کاری ملی‌گرایانه پیوند خورده بود. در عین حال با اینکه هرگز خود را فمینیست ندانست، اما خودمختاری بی‌پرده و صراحت کلامش برخی را واداشت او را به عنوان چهره‌ای از شورشِ پیشافمینیستی قلمداد کنند؛ هرچند فرانسه به‌تدریج از باردو روی برگرداند و از دیدگاه‌‌های تندش آزرده شد. باردو بیشتر به‌ عنوان بازیگر شناخته می‌شد، اما در عین حال خواننده، نماد مد و کنشگر حقوق حیوانات نیز بود.مرگ باردو پایان زندگی یکی از شگفت‌انگیزترین زنان در زندگی فرهنگی فرانسه پس از جنگ است.

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.