‌‌ارز آزاد و سیستم سلامت

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

در آستانه زمستانى سرد اما دیررس، اخبار ارز و بودجه به ناگاه جامعه پزشکی ایران را در هراس فرو برد. منابع مالی‌ای که در کشور ما هرساله خرج سلامت می‌شود کم نیست. مردم و بیمه‌ها هر سال مبالغ هنگفتی می‌پردارند اما به دلیل سیاست‌ها و تنظیماتی که تا ثریا بیراهه رفته، بخش بسیار اندکی از این منابع به سلامت، به معنای واقعی کلمه، اختصاص پیدا می‌کند. مردم مبالغ هنگفت برای مسائل غیرضروری القایی مثل زیبایی و سایر جهات کازماتیک می‌پردازند. برخی هنگام نیاز به اعمال جراحی بین سیستم دولتی که از نظر ایشان نامناسب به نظر می‌رسد و پرداخت‌هایی نجومی در سیستم خصوصی (که عدم پرداخت آن را در برابر وجدان خود کوتاهی تصور می‌کنند)، مختار می‌شوند. دولت از طریق بیمه‌ها به شکل بی‌بندوبار مبالغ زیادی برای کارهایی که هیچ نظارت کیفی بر آنها اعمال نمی‌شود می‌پردازد و نرخ دولتی ارز منابع مالی هنگفتی متعلق به محرومان و آیندگان را حراج می‌کند. می‌توان از کانادا به ایران آمد بلیت خرید، چندین ام‌ارآی با نرخ آزاد و نه بیمه گرفت، مدتی ماند و بستگان و خانه‌ها را سرکشی کرد و مبالغ پرداختی هنوز کمتر از آن ام‌آرآی آزاد در کانادا باشد.‌همه اینها درست، همه اینها مایه تحیر و تأثر همه کسانی است که در غم این کشور و آینده‌اش هستند. اما پزشکان و انجمن‌های پزشکی همان‌طورکه در این چندروزه بیانیه داده و حساسیت نشان داده‌اند، نگران بیماران، به‌ویژه مردم محرومی هستند که معمولا در جراحی‌های اقتصادی بیش و پیش از همه قربانی می‌شوند. پزشکان نه سیاستمدار هستند و نه اقتصاددان، بنابراین نمی‌توانند در مسائل اقتصادی اظهارنظر کنند. آنها فقط خواهان امکانات درمانی ارزان و در دسترس برای همه مردم و به‌ویژه محرومان هستند.

نمی‌توانند درباره نرخ ارز اظهارنظر کنند اما با پوست و گوشت خود احساس می‌کنند در این تغییرات بیمارانشان آسیب می‌بینند؛ بیمارانی که در حیاتی‌ترین لحظات تغییرات اقتصادی بر زندگی و سلامتشان تأثیر دارد. وقتی قیمت ابزار یک بار مصرف برای بازکردن رگ مغز به یکباره پنج تا هفت برابر می‌شود، وقتی رسم بیمارستان‌های ما نسخه‌کردن همه وسایل است، وقتی تمام داروهایی که برای پیشگیری و درمان عوارض اقدامات به کار می‌روند، به یکباره نایاب یا گران‌بها می‌شوند، وقتی توزیع امکانات در سطح کشور ناعادلانه و آلوده به فساد است، پزشکان از نگاه درمانده و ملتمسانه بیمارانی که هیچ چشم دیگری برای خیره‌شدن جز چشمان ایشان نمی‌یابند می‌هراسند و متأثر و نگران می‌شوند. پزشکان، از متلک‌های عرصه عمومی که در هر حال و در هر شرایط اقتصادی، آنان را مسئول می‌دانند و خود هیچ تلاشی برای تهیه امکانات نمی‌کنند، بیزارند. پزشکان و جامعه پزشکی نقد حال بیماران خود را به هیچ مصلحت اقتصادی نسیه‌ای در آینده نمی‌فروشند و به‌جد از کاربه‌دستان می‌خواهند به‌طور ویژه هوای سیستم سلامت و بیماران، به‌ویژه بیماران ناتوان و اورژانس را داشته باشند؛ همیشه و در همه حال اما در حین جراحی‌های اجتماعی با نتایجی نامعلوم، بیش از پیش.

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.