علی بیگدلی، کارشناس امور بین الملل در گفتگو با «اطلاعات آنلاین» در واکنش به ادعاهای ترامپ مبنی بر مذاکرات مجدد، اظهار داشت: اینکه آمریکا از سه شرط خود برای مذاکره که شامل توقف غنی سازی، کاهش برد موشکی و خروج از مناسبات منطقه دست بکشد، در واقع امری محال است. و در واقع میتوان گفت در و پنجره مذاکره با آمریکا بسته شده است. بنابراین نظام حکمرانی در ایران باید آمادگی داشته باشد تا موقعیت تحریمی را به شکلی مدیریت کند تا بتواند، حتی المقدور مشکلات موجود را کمرنگ کند.
استاد تاریخ و تحلیلگر روابط بین الملل در ادامه گفت: واقعیت این است، رابطه بین ایران و آمریکا در ۵ دهه اخیر رابطهای مخدوش بود و اگر هم اتفاق هایی چون برجام افتاد، محصول «شرایط وقت» بود که پایداری چندانی هم نداشت. مخصوصا اینکه کاخ سفید نشینی دونالد ترامپ فاصله دو کشور را در دورترین حالت خود قرار داده است. در واقع خودشیفتگی و تمامیت خواهی ترامپ مزید بر علت می شود تا آمریکا تقابل با ایران را جدی تر از همیشه دنبال کند. بنابراین نمی توانیم حتی انتظار توافق حداقلی هم داشته باشیم.
او افزود: درباره تلاش هایی که برخی از کشورها دارند تا با میانجی گیری مساله را حل کنند نیز باید گفت، میانجی گری در مناسبات بین المللی همواره در دستور کار کشورها وجود داشته است. منتها میانجیگری زمانی معنا پیدا میکند که کشوری که بنای میانجی گری دارد، در نظام بین الملل جایگاه مثبتی داشته باشد و هم اینکه دو طرف در راستای تعامل حاضر شوند از مواضع خود عقب نشینی کنند که در شرایط حاضر هیچ کدام از این دو اصل مهم برای به نتیجه رسیدن میانجی گری در دسترس نیست. بنابراین باید قید نزدیکی ایران و آمریکا به واسطه میانجی گری کشور ثالث را بزنیم.
وی توضیح داد: در شرایطی که آمریکایی ها سنگ اندازی می کنند و کشورهای اروپایی هم بنا را بر ضدیت با ایران گذاشته اند، کارآمدترین راه این است که همه سعی مان را برای توافق با آژانس بین المللی هسته ای به کار بگیریم. در واقع اگر اختلاف ما با آژانس به نحوی حل نشود، به دلیل اینکه توان و البته فرصت گفت و گو با آمریکا و کشورهای اروپایی نداریم، مشکلات مان که جامعه را به طور جدی گرفتار کرده است نه تنها رفع نخواهند شد، بلکه روز به روز بیشتر و جدی تر نیز خواهد شد.
بیگدلی یادآور شد: این نوع بلاتکلیفی در دیپلماسی در شرایطی است که مشکلات، مردم را هر روز در تنگنای معیشتی بیشتری قرار می دهد. این شرایط خطیر در حالی است که برای مدیریتی توام با نتیجه مثبت راهی جز پیداکردن منافذی برای عبور از بحران و راههای جدیدی برای مذاکره نداریم اگرچه مدیریت ویژه شرایط فعلی نیز باید در دستور کارمان باشد.
