به گزارش ایسنا، امام نهم شیعیان، حضرت امام محمد تقی (ع)، مشهور به امام جواد(ع)، در دهم رجب سال ۱۹۵ هجری قمری در مدینه منوره متولد شد. تولد این مولود مبارک، حلقه امامت را پس از دوران پرفتنه امامت امام رضا (ع) تداوم بخشید و بسیاری از شبهات معاصران درباره انقطاع امامت را باطل ساخت.
امام رضا (ع) و بشارت میلاد موعود
پیش از تولد امام جواد(ع)، امام رضا(ع) با اشارات بلند، از آمدن فرزندی با عظمت خبر داده بودند. چنانکه در روایتی معتبر از آن حضرت نقل شده است: «خداوند مولودی نصیب من ساخته است که همانند موسی بن عمران، شکافنده دریاهاست» (بحارالانوار، ج۵۰، ص۱۵). این تشبیه، نشان از نقش آتی آن حضرت در هدایت امت و شکافندگی در دریای مشکلات فکری و اعتقادی زمانه داشت.
امامتی در خردسالی؛ تجلی حکمت الهی
امام جواد(ع) در هشت سالگی به امامت رسیدند. این امر، خود نشانهای آشکار از تجلی علم لدنی و موهبت الهی در اهل بیت(ع) بود. همانگونه که مرجع تقلید آیتالله وحید خراسانی به «کلام فقیه» اشاره کردهاند، حضرت جواد(ع) در سنین کودکی وارث تمامی علوم انبیا و مرسلین گردید و مناظرات ایشان با دانشمندان بزرگی چون «یحیی بن اکثم» در دربار مأمون عباسی، که در اوج جوانی صورت گرفت، غوغایی برپا کرد و احاطه بینظیر حضرت به شقوق و زوایای مسائل فقهی و کلامی را به نمایش گذاشت.
برکت بینظیر در اسلام
عظمت و جایگاه رفیع امام جواد(ع) تا بدانجاست که پدر بزرگوارش امام رضا(ع) درباره ایشان فرمودند: «لَمْ یُولَدْ فِی الْإِسْلَامِ أَعْظَمُ بَرَکَهً مِنْهُ»؛ در اسلام مولودی با برکتتر از او متولد نشده است (الإرشاد، ج۲، ص۲۷۹). این حدیث شریف، گواهی بر نقش بیبدیل آن حضرت در ترویج معارف ناب محمدی و حفظ میراث تشیع در دورهای حساس است.
خنثیسازی توطئه انحراف
تولد و سپس امامت حضرت جواد(ع)، در شرایطی رخ داد که برخی، امامت را منحصر در امام رضا(ع) و بدون ادامه میپنداشتند. اما ظهور این امام همام، تمامی اباطیل و ادعاهای منحرفان را نقش بر آب کرد و استمرار خط ولایت و امامت را به شکلی روشن و الهی به نمایش گذاشت.
فرارسیدن سالروز میلاد این امام همام، فرصتی است برای تأمل در سیره علمی و عملی ایشان که توأم با دانشی بیکران، حکمت، بردباری و مبارزه خردمندانه با جریانهای انحرافی عصر خویش بود.
انتهای پیام
