همشهری آنلاین: بر اساس داستانی واقعی، درام پرشورِ بیل گاتنتگ، «قانون‌شکن‌ها»، گواهی است بر تاب‌آوری زنانی که با وجود قوانین سخت‌گیرانهٔ اجتماعی جرئت رؤیاپردازی دارند. فیلم، رویا محبوب (نیکول بوشری)، مربی و تاجر پیشرو در حوزهٔ STEM (علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات) را دنبال می‌کند که یک تیم رباتیک از دختران افغان را برای رقابت‌های بین‌المللی گرد هم می‌آورد. این رؤیابافان جوان از مسیرهای متفاوتی می‌آیند، اما همهٔ آن‌ها شوق مشترکی برای مهندسی دارند. همچنین با خطرات یکسانی روبه‌رو هستند؛ در افغانستان که زنان تشویق نمی‌شوند یا حتی اجازه ندارند تحصیلات عالیه دنبال کنند، تلاش آن‌ها برای کسب مدال با مخالفت خانواده‌هایشان و تمسخر عمومیِ محافظه‌کاران مواجه می‌شود.
«قانون‌شکن‌ها» در صحنه‌های مسابقات به اوج هیجان خود می‌رسد؛ جایی که فیلم، تصاویری واقعیِ مستند از این رویدادها را با بازآفرینی‌های داستانی درمی‌آمیزد. (حتی فیبی والر-بریج نیز در نقش مجری ظاهر می‌شود.) شور و هیجانی نفس‌گیر در سرتاسر فیلم جریان دارد؛ دوربین میانِ رقیبان جوان می‌چرخد، همه سرشار از انرژیِ عشقشان به علم. این فضاها همچون پناهگاهی به تصویر کشیده می‌شوند که رفاقت را تشویق می‌کند، نه رقابت را، و در جهانی که درگیر جنگ‌ها و درگیری‌های نظامی است، تصویری اتوپیایی از همکاری و همبستگی بین‌المللی ارائه می‌دهند.
اما وقتی نوبت به جنبه‌های تاریک‌تر داستان می‌رسد، «قانون‌شکن‌ها» کمتر مطمئن عمل می‌کند. به‌جز چند صحنهٔ کوچک از رد شدن درخواست ویزای آمریکای دخترها، فیلم به‌ندرت با جنگ افغانستان و تأثیر آن بر زنان درگیر می‌شود. از تأمین مالی خارجی گرفته تا پوشش رسانه‌ای، فیلم دوگانه‌ای میان حمایت غربی و سرکوب داخلی ایجاد می‌کند؛ اما این تمایز نیازمند ظرافت سیاسی بیشتری است، با توجه به میراث مداخله‌گری آمریکا در منطقه. هرچند فیلم در بخش‌هایی سرزنده و پرانرژی است، اما مسیر طی‌شده توسط این تیم رباتیک خارق‌العاده شایستهٔ روایتی چندلایه‌تر از فیلمی با احساس خوب است.
