محسن دیمه‌کار ۲ آذرماه در جلسه «حضرت زهرا(س) در آیینه وحی» که به همت جهاد دانشگاهی مشهد برگزار شد، اظهار کرد: سخن گفتن پیرامون حضرت زهرا(س) سخت و دشوار است، چراکه ایشان امانت پیامبر(ص) بودند و بسیاری از آیات نیز درباره ایشان نازل شده است. لذا می‌توان گفت که جریان فاطمیه امتداد غدیر است، چراکه این بزرگ‌ترین آزمایشی بود که امت پیامبر(ص) بعد از رحلت ایشان در مسیر آن قرار گرفتند و این جا بود که مسلمانان حقیقی از مسلمانان غیرواقعی شناخته شدند.
وی با اشاره به آیاتی که درباره حضرت فاطمه(س) نازل شده است، افزود: در این باره ابتدا باید آیاتی را مشاهده کرد که به تعبیری بر امت در برخورد با این امانت پیامبر(ص) نازل شده است که البته بسیاری از آیات را شامل می‌شود. امت با نوع برخورد با ایشان مستحق یک سری از آیات شده‌اند و درواقع آیاتی که در شأنیت انبیای الهی می‌بینیم برای ایشان گفته شده است.
عضو هیئت علمی دانشکده علوم قرآنی مشهد ادامه داد: آیه مباهله که در آن اشاره مستقیم به ایشان شده است و بزرگ‌ترین فضیلت حضرت امیر(ع) نیز همین آیه است که در آن امام علی(ع)، نفس رسول اکرم(ص) معرفی شدند. ایشان به تعبیری کفو حضرت زهرا(س) هستند. همچنین در این آیه، در میان زنان امت که رسول اکرم(ص) می‌خواستند با مسیحیان نجران مباهله کنند، در میان تمام زنان، فقط ایشان حاضر هستند و این فضیلت فوق‌العاده‌ای است که تنها نصیب حضرت زهرا(س) شده است.
دیمه‌کار با اشاره به تعبیر «نسائنا»، بیان کرد: در یکی از آیات شریفه قرآن، اشاره می‌شود که افراد حقانیت خاندان رسالت را دیدند اما باز هم انکار کردند. در آن زمان خود علما می‌ترسیدند که اگر پنج‌تن آل‌عبا دست به دعا بردارند، عذابی نازل شود و تاکید داشتند که کسی با ایشان مباهله نکنند. بنابراین این مقام، مقام استجابت دعاست که درباره آن سند تاریخی و قرآنی وجود دارد. در روایات امام هشتم(ع) نیز آمده است که استجابت دعا و علم لَدُنّی، جزو نشانه‌های امامت است و این نیز سندی محکم از رسول اکرم(ص) است. عبارت نسائنا، ناظر به این مطلب است که در میان امت، حضرت زهرا(س) بهترین بانوی امت هستند که در این ماجرا مطرح شده‌اند.
وی اضافه کرد: البته در میان امت، شخص دیگری نبود که اصلا مطرح شود اما با این حال در امت افرادی هستند که ادعاهایی درباره آن‌ها مطرح شده است. این ماجرا درواقع دو بعد دارد؛ یک بعدش فضیلت حضرت زهرا(س) است و دیگر اینکه ایشان شخصیت بلامنازع هستند.
عضو هیئت علمی دانشکده علوم قرآنی مشهد با بیان اینکه این ماجرا یک بعد اثباتی و یک بعد نفی‌ای دارد، گفت: همه این‌ها بیانگر آن است که این سندی قرآنی و خدایی است؛ البته در میان همسران پیامبر(ص) افرادی مثل ام‌سلمه، زینب بنت حیش، ماریه قبطیه وجود داشتند که از اخلاق نیکویی برخوردار بودند اما هیچ کدام به مقام والای حضرت زهرا(س) نمی‌رسیدند و درواقع آیه معروف تطهیر نیز در شان رسول اکرم(ص) و اهل‌بیت نازل شد.
دیمه‌کار درباره مقام والای حضرت زهرا(س)، بیان کرد: پیامبر(ص)، قبل محراب رو به خانه حضرت زهرا(س)، عبادت می‌کردند و آیه تطهیر را قرائت می‌کردند. این یک جنبه اثباتی و البته جنبه نفی‌ای نیز دارد، چراکه خانه همسران پیامبر(ص) نیز نزدیک آن جا بود ولی حضرت فقط رو به این خانه می‌ایستادند تا همگان ببینند.
وی با اشاره به داستان حضرت یوسف(ع) و تشابه آن با ماجرای فاطمیه، تصریح کرد: درباره حضرت یوسف(ع)، در قرآن عبارت «ثُمَّ بَدَا لَهُمْ» آورده شده است و این یعنی بعد از این که پاکدامنی ایشان ثابت شد ایشان را به زندان انداختند. در ماجرای فاطمیه نیز، با آنکه خلافت، حق امام علی(ع) بود اما بنی‌امیه افراد دیگری را جایگزین ایشان کردند.
عضو هیئت علمی دانشکده علوم قرآنی مشهد با اشاره به حدیث «سَدُّ الاَبواب»، گفت: این حدیث فضیلت تاریخی دارد. در این باره حتی، عموی پیامبر(ص) اصرار داشت درب خانه‌اش به سمت مسجد باز شود اما تمام خانه‌ها به سمت مسجد به امر خدا تیغه شد و فقط خانه حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) باز ماند و حتی درهای خانه همسران پیامبر(ص) نیز تیغه شد. اما با این وجود متأسفانه در طول تاریخ خانه حضرت امیر(ع) را هم تیغه کردند و خانه شخص دیگری که به قدرت رسید را باز گذاشتند؛ زمانی افراد نومسلمان، خانه خلیفه اول را دیدند، سبب شد این جعل تاریخی رخ دهد.
دیمه‌کار با تاکید بر اینکه حضرت زهرا(س) جان خود را برای حجت زمان خود فدا کردند، بیان کرد: حضرت زهرا(س) مانند حضرت امیر(ع) جان خود را برای حفظ حجت زمان خود گذاشتند. آیه «لیلة المبیت» به ماجرایی برمی‌گردد که در شب هجرت نازل شد و در آن زمان، حضرت امیر(ع) در بستر پیامبر(ص) خوابیدند و هجرت تاریخی ایشان با ایثار امام اول شیعیان رخ داد.
وی با بیان اینکه بذر ولایت در ماجرای غدیر کاشته شد اما زمان برداشت آن فاطمیه بود، خاطرنشان کرد: در ماجرای فاطمیه که برای بیعت به خانه حضرت زهرا(س) ریخته بودند، زمانی که می‌خواستند ایشان را به سمت مسجد برای بیعت و حتی به قصد کشت ببرند، حضرت زهرا(س) سعی می‌کنند تا مانع شوند و تاریخ نشان داد که آن‌ها از مانع ایشان نیز عبور کردند و سقط جنین نیز اتفاق افتاد. ایشان خود را سپری برای حضرت امیر(ع) کردند؛ لذا ماجرای فاطمیه با غدیر متفاوت است، چراکه در ماجرای فاطمیه، ۳ ماه تمام حضرت زهرا(س)، برای درخواست بیعت با امام علی(ع) به تمام خانه‌ها را رفتند، درحالی که در ماجرای غدیر همه با پیامبر(ص) بیعت کردند؛ بذر ولایت در آن دوره کاشته شده بود اما زمان برداشت فاطمیه بود چراکه مرز ایمان و نفاق در فاطمیه مشخص می‌شود.
عضو هیئت علمی دانشکده علوم قرآنی مشهد با اشاره به تعبیر «مَثَلُ الْإِمَامِ مَثَلُ الْکَعْبَةِ»، گفت: برخی از افراد در ماجرای فاطمیه و مراجعه حضرت زهرا(س)، به درب خانه‌ها و همچنین نیامدن حضرت علی(ع) را بهانه می‌کردند و آنجا بود که حضرت زهرا جمله‌ای تاریخی را بیان کردند و این تبیینی از امامت بود که بسیار بی‌نظیر بوده است.
دیمه‌کار ادامه داد: در این مدت حضرت زهرا(س) آن قدر در فراق رسول اکرم(ص) و مصیبتی که برای اسلام رخ داده بود اشک می‌ریختند که این مانند سیلی بوده است که دودمان مهم‌ترین جریان سیاسی وقت را می‌توانست بر فنا دهد، چراکه اشک اهل‌بیت(ع) بنیان ظلم را برمی‌کند. اولین بیت‌الاحزان حضرت زهرا(س) را نیز خود حضرت امیر(ع) بنا کردند، درواقع ایشان مصداق آیه لیلة المبیت بودند.
وی با بیان اینکه فاطمیه بزرگ‌ترین ابتلا در میان امت رسول اکرم بعد از رحلت ایشان است، بیان کرد: فاطمیه امتحان بسیار دشواری بود که علمدار صحنه در آن حضرت زهرا(س) است و ارزش فاطمیه از غدیر بیشتر است. چراکه باید مطلب غدیر به مقام عمل می‌رسید که نرسید. حضرت امیر(ع) جمله‌ای موقع خاکسپاری حضرت زهرا(س) گفتند: «بِتَضافُرِ أُمَّتِکَ عَلی هَضمِها؛ چنگال‌های امت دست به دست هم داد که حضرت زهرا(س) را از صحنه خارج کنند».
عضو هیئت علمی دانشکده علوم قرآنی با تاکید بر این که فاطمیه امتداد غدیر است، خاطرنشان کرد: فاطمیه امتداد رسالتی است که از ماجرای غدیر شروع شد، کاری که حضرت زهرا(س) کردند اما رسول اکرم(ص) انجام ندادند. فاطمیه در اصل می‌خواهد حضرت امیر(ع) را مطرح کند و بگوید که عالم باید به فدای ایشان به عنوان حجت خدا بشود.
دیمه‌کار تصریح کرد: حضرت زهرا(س) بزرگ‌ترین ملاک و معیار دینداری هستند و عظمت افراد را از ناحیه برکات آن‌ها می‌شود دید چرا که اگر به ذریه ایشان نگاه کنیم و اینکه ایشان لیاقت داشتند که ۱۱ امام در دامان ایشان پرورده شوند و در همان وقت علمدار صحنه بودند، به امور منزل نیز رسیدگی می‌کردند و هیچ کدام از این امورات را فدای دیگری نکردند متوجه عمق شخصیت ایشان می‌شویم.
