سینمای پهلوی ترویج مسائل جنسی بود، نه تبلیغ عشق!

امیر غفارمنش، بازیگر تئاتر و سینما اخیراً در یک گفت‌وگو اظهاراتی درباره سینمای قبل انقلاب داشته و از طرفی دیگر، آمارِ فعلیِ طلاق را به شعار «مرگ بر آمریکا» ربط داده است.

تبلیغات

خلاصه خبر

سینمای پهلوی ترویج مسائل جنسی بود، نه تبلیغ عشق!

گروه فارس پلاس: به تازگی، امیر غفارمنش، در یک برنامه یوتیوبی، گفته است: «بی‌ارزش‌ترین فیلم‌های دوران شاه تبلیغ عشق داشت. زمانی که پیچ رادیو را باز می‌کردی، تبلیغ عشق بود. شب [به خانه] می‌رفتیم، دایی‌جان ناپلئون، چنگک، تلخ و شیرین و... عشق تبدیل می‌شد. به سینما می‌رفتیم، فیلم «ممل آمریکایی» هم تبلیغ عشق بود. همه‌اش تبلیغ عشق بود».

وی در ادامه می‌گوید: «همه این‌ها را ریختیم دور، تبلیغ عشق نشد، چه شد؟ کانیمانگا و عقاب و پلنگ شدند سینمای ما، رادیو را باز کردیم، گفت مرگ بر تو ای آمریکا، دشمن راه بشر آمریکا، مرگ بر آمریکا، مرگ مرگ مرگ مرگ... بعد می‌گوییم چرا آمار طلاق بالا رفته؟».

01:12

۳ MB

با اینکه این ادعاها در شبکه‌های اجتماعی نمود پیدا کرده، اما اظهارات غفارمنش نشان می‌دهد که او صرفاً دلتنگ دوران کودکیِ خود شده باشد؛ چراکه اگر مروری بر وضعیت سینمای قبل انقلاب و یا حتی آمار طلاق در آن زمان داشته باشیم، در می‌یابیم که ادعاهای این بازیگر سینما، با واقعیت فاصله چشمگیری دارد.

مژگان لاله، فعال سیاسی، پیش از این در یکی از برنامه‌های بی‌بی‌سی فارسی درباره سینمای دوره پهلوی می‌گوید: «در دوره پهلوی... زن ابزار جنسی تبدیل می‌شود. زنان در سینمای پهلوی دوم، تماماً زنانی هستند که مجبورند در فاحشه‌خانه‌ها کار کنند، مردان با چاقو به‌دنبال آن‌ها هستند».

00:28

۱ MB

همچنین «نوش‌آفرین» بازیگر سینما در دوره پهلوی نیز در شبکه منوتو گفته بود: «زن‌ها را بیشتر برهنه می‌کردند تا مردها بیشتر به سینما بیایند. ما حق انتخاب نداشتیم. از زن‌ها سوءاستفاده می‌کردند؛ ولی هیچ قانونی از ما حمایت نمی‌کرد».

00:45

۲ MB

هرچند این توصیفات به جایگاه زنان در سینمای پهلوی نیز اشاره دارد، اما اگر این مطالب را در کنار مطبوعات آن دوران قرار دهیم، پازلِ ما تکمیل می‌شود. درواقع می‌توان اشاره بسیار زیادِ روزنامه‌های قبل انقلاب به وجود مسائل جنسی در فیلم‌های سینمایی و انتقاد به موضوع را به چشم دید.

به‌عنوان مثال، روزنامه اطلاعات در ۳۰ آبان ۱۳‌۵۵ ـ ضمن اینکه سینمای آن دوره را «هنری» ندانسته و آن را «مبتذل» می‌خواند ـ نوشته است: «امروزه از کنار هر سینمایی که رد می‌شویم، عکس‌ها و پرتره‌های بزرگی از هنرپیشه‌های زن را با حالتی زننده، سکسی و تهوع‌آور مشاهده می‌کنیم که رقت‌آور است».

در ادامه این گزارش آمده است: «نکته جالب اینجاست که گیشۀ این قبیل سینماها، اکثر اوقات شلوغ و پُر از جمعیت است؛ آن هم جمعیتی که ۹۰ درصد آنان، جوانان هستند. درواقع سینماگران نبض بازار دستشان آمده است و متوجه شده‌اند که به چه وسایلی می‌توانند جوانان را به سینما و تماشای فیلم بکشانند».

در بخشی دیگر از این گزارش روزنامه اطلات نیز چنین بیان شده: «کشش بعضی از جوانان به‌سوی این‌گونه فیلم‌ها، ناشی از وجود عقده‌های روانی و نارسایی‌های روحی روانی و نارسایی‌های روحی و فکری آنان است و دست‌اندرکاران سینمایی هم که از این مسأله به خوبی آگاهی دارند، به‌عناوین مختلف و با ارائه فیلم‌های بدآموز سکسی، این آتش را بیش از پیش دامن می‌زنند و عامل اصلی زن‌آزاری در خیابان‌ها و کوچه‌های شهر می‌شوند». (روزنامه اطلاعات، ۳۰ آبان ۱۳‌۵۵، صفحه ۹.)

با اینکه امیر غفارمنش اصرار دارد بگوید که سینمای پهلوی پُر از تبلیغ عشق بود، اما بررسی روزنامه‌های قبل انقلاب و دیگر مطالب، حاکی از آن است که سینمای پهلوی، مملو از ترویج و تبلیغ مسائل جنسی بوده، نه عشق.

همچنین، غفارمنش در بخشی از اظهاراتش به آمار طلاق اشاره می‌کند؛ وی ادعا می‌کند که چون سینمای ایران پس از انقلاب دچار دگرگونی شده و «تبلیغ عشق» در آن دیده نمی‌شود، به همین خاطر آمار طلاق بالا رفته است.

اما حتی اگر از این بازیگر بپذیریم سینمای قبل انقلاب سرشار از عشق بوده باشد نیز، آمار طلاق دهه پنجاه نیز سخنان او را نقض می‌کند؛ تا جایی که روزنامه اطلاعات در ۲۶ بهمن ۱۳‌۵۰، با اشاره به اینکه ۵۵‌۰۰۰ کودک قربانی طلاق شده بودند، می‌نویسد: «ایران چهارمین کشورِ طلاق در جهان است».