مجیک مایک اینتر را نابود کرد

به گزارش "ورزش سه"، نه کت‌وشلوار مجلسی، نه لباس پر از زرق‌وبرق؛ در شبی که بیش از هر زمان دیگری انتظار می‌رفت، میلان ماسیمیلیانو آلگری، تیمی که در این فصل در مقاطع مختلف نشان داده بود می‌تواند فوتبال سرگرم‌کننده‌ای بازی کند، لباس کار پوشید و برای سه امتیاز عرق ریخت. با بازگشت رابیو، سرمربی اهل لیورنو دوباره به روش «بردهای حداقلی» بازگشت و نخستین دربی‌ را از زمانی که سن‌سیرو فقط در اختیار دو باشگاه شهر میلان است، از آنِ خود کرد.

در برابر اینتری شاداب اما گرفتار یک دروازه‌بان بزرگ به نام مایک مانیان، میلان تیمی نه‌چندان زیبا بود. طرح تاکتیکی لیائو-پولیشیچ شاید جذاب باشد، اما روسونری‌ در گذر زمان یک بُعد کامل را کم دارد: بازی‌ای که معمولاً از تحرکات یک مهاجم نوک واقعی شکل می‌گیرد. در لحظات انفجاری، این زوج می‌تواند نتیجه بدهد، و در شبی مانند این، دقیقاً همین لحظاتِ فردی است که تفاوت می‌سازد؛ همان «سنت قدیمی» آلگری که همیشه روی تک‌لحظه‌ها سرمایه‌گذاری می‌کند.

برای چندمین بار، نقاب‌ها کنار رفت. در این فصل، میلانِ آلگری تیم قدرتمند گاسپرینی (رم) و ناپولیِ کونته را شکست داده و اکنون هم اینترِ کیوو را. سه نشانه؛ شاید یک مدرک. تصادفی نیست که هر سه پیروزی با اختلافی اندک رقم خورده؛ درست مانند بسیاری از نبردهای بزرگ که معمولاً همین‌گونه تعیین می‌شوند. مسابقاتی که کافی است دیوار را مقابل دروازه بنا کنید، مهم نیست پرگل ببرید. بازی‌هایی که بالقوه می‌توانند سرنوشت یک لیگ را تعیین کنند.

از این منظر، میلان هنوز باید قدم‌های بزرگی بردارد، اما نه در دیدارهای بزرگ؛ در بازی با تیم‌های کوچک. امتیازات زیادی برابر کرمونزه، پیزا و پارما از دست رفته است. اما در بازی با بزرگان، میلان همچنان «یک تیم بزرگ» است و می‌تواند تفاوت ایجاد کند. برای کیوو اما همه‌چیز برعکس است: آلگری پس از کونته، او را نیز به مدرسه فرستاد تا چیزهای بیشتری یاد بگیرد.

در این میان، تفاوت اصلی را دروازه‌بان‌ها رقم زدند.
در یک سو، مایک مانیان بود؛ دروازه‌بانی عملاً عبورناپذیر که از همان نیمه نخست به همه ثابت کرد قصد ندارد اجازه عبور کوچک‌ترین توپی را بدهد. شبی جادویی برای او، همراه با مهار پنالتی هاکان چالهان‌اوغلو، بازیکنی که نزد هواداران میلان منفور و «خائن» تلقی می‌شود. ستاره ترکیه‌ای ضربه را به سمت چپ دروازه زد و تلاش کرد هم‌تیمی سابقش را فریب بدهد اما این مانیان بود که با یک سیو تک‌دست تبدیل به قهرمان سن‌سیرو شد.

مانیان در ارزیابی توتومرکاتو نمره ۸ از ۱۰ گرفت: «شبی در حد یک رهبر مطلق؛ ابتدا دو مهار سرنوشت‌ساز در نیمه اول روی ضربات تورام و لائوتارو و سپس با مهار پنالتی چالهان‌اوغلو در دقیقه ۷۴ به اوج رسید. او در داغ‌ترین لحظات دربی، میلان را سر پا نگه داشت و در دقایق پایانی در محوطه فرمانروایی کرد.»

در سوی دیگر شهر میلان، یان زومر قرار داشت. پس از عملکرد نامطمئن برابر یوونتوس، یک مسابقه بزرگ دیگر برای او با لحظاتی همراه شد که می‌توانست بسیار بهتر از آن عمل کند. مهم‌ترین نمونه، واکنش بسیار ضعیف و ناقص او روی شوت سالماکرز بود؛ صحنه‌ای که او در آن به‌هیچ‌وجه در حد یک دروازه‌بان تیم مدعی قهرمانی نبود و مستقیماً مسیر گلزنی را برای پولیشیچ را باز کرد.

زومر در ارزیابی توتومرکاتو نمره ۵ دریافت کرد: «در نیمه اول کار زیادی نداشت و شاید در رختکن به‌اندازه کافی دست‌هایش گرم نشده بود! واکنش او روی شوت سالماکرز بسیار ضعیف بود و مسیر گل را برای پولیشیچ باز کرد. در ادامه دوباره کار چندانی برای انجام‌ دادن نداشت، اما همان لحظه گل بهای سنگینی داشت.»

جان‌لوییجی بوفون، دروازه‌بان افسانه‌ای هم هم پس از بازی با صحبت‌هایش نشان داد که دیوانه مانیان است. او گفت: «مانیان نمایشی تعیین‌کننده داشت و این اولین‌ بار در این فصل نیست. هر تیمی که می‌خواهد برای قهرمانی سری A بجنگد یا جزو مدعیان باشد، آرزو دارد چنین دروازه‌بانی داشته باشد؛ کسی که هر سه یا چهار بازی برایتان سه امتیاز می‌آورد. اگر اینتر پیش می‌افتاد، برای میلان خیلی سخت می‌شد که بازی را برگرداند. او به‌ تنهایی حداقل ۷ امتیاز برای تیم جمع کرده است. علاوه بر این، اعتماد و اطمینان را به کل تیم منتقل می‌کند؛ یک مهار کافی است تا کل تیم را متحول کند. از زمانی که بازوبند کاپیتانی را گرفته، او را بسیار متمرکزتر و باکاریزماتر می‌بینم و این بسیار مهم است.»