شب بود؛ همان شبی که میگویند طولانیترین شب سال است. اما این بار، طولانیترین شب، در مستطیل سبز رقم خورد؛ نه با شعر و حافظ، که با تپش قلبهایی که انگار میخواستند از قفسه سینه بیرون بزنند. تراکتور و پرسپولیس، در یک عصر سرد پاییزی، نبردی نه به اندازه یک بازی، بلکه به اندازه یک عمر فوتبال به نمایش گذاشتند.
این مسابقه، یک رخداد بود. یک ماراتن نفسگیر که حتی وقت قانونی و اضافه هم نتوانست روح سرکش آن را رام کند. وقتی کار به ضربات سرنوشتساز پنالتی کشید، انگار توپ و دروازه تصمیم گرفتند سر به سر فوتبال ایران بگذارند؛ ۱۱ بار برای هر تیم. ۱۱ بار شلیک، ۱۱ بار فروریختن امید، ۱۱ بار تکرار یک کابوس یا یک خاطره شیرین.
رکوردی که تکرار شد تا تاریخ یادش نرود. این اولینبار نبود که خطوط سفید در عرض میدان، اینهمه بازیکن را به صف میکردند. چهار سال پیش، سایپا و نساجی در یک فصل سرد دیگر، همین نمایش طاقتفرسا را داشتند. اما اینبار، یک اتفاقِ تاریخیِ نوظهور به این تکرار اضافه شد؛ اتفاقی که شاید در صفحات تاریخ فوتبال ما جایی ثابت داشته باشد. دو بار ضربه پنالتی برای دو بازیکن. حسینزاده و کنعانیزادگان، نامهایی که در ذهن ماندگار شدند؛ نه فقط برای یک بار، که برای ایستادن دوباره برابر نقطه ۱۱ متری. هر دو گل کردند، اما دریغ که آن رکوردِ دوگانه همچنان دستنخورده باقی ماند و کسی دو بار دروازه را فتح نکرد.
دروازهبانها؛ این ناجیانِ لحظههای آخر. این دومینبار است که در جام حذفی، دو گلر در این نبردِ پایانی شرکت میکنند و هر دو هم کامبک میزنند؛ انگار که رحمتی در سال ۱۳۸۰، با کوروش مرادی پیمان بسته بود که این صحنه تکرار شود.
اما برای پرسپولیس این پایان، یادآور یک کابوسِ تکراری بود. هر بار که کار به این قمار بزرگ میرسد، گویی سرنوشت برای این تیم، دست بالا را به حریف میدهد. استقلال، آلومینیوم اراک، و حالا تراکتور. این شکست تلخ، آمار ناکامیهای سرخپوشان در ضربات پنالتی را به عدد ۱۱ رساند و آنها را در این زمینه، در کنار رقیب دیرینه، استقلال، به سنگِ یادبود ناکامیهای جام حذفی تبدیل کرد.
به گزارش ایسنا، فوتبال ایران، یک شب یلداییِ طولانی را پشت سر گذاشت؛ شبی که در آن، تراکتور با پیروزی از دل تاریخ بیرون آمد و پرسپولیس، با دست خالی، بار دیگر با مفهوم تلخ کابوس پنالتی روبرو شد.
انتهای پیام
