سنت اُرتِکه که از سوی یونسکو بهعنوان بخشی از میراث فرهنگی قزاقستان به رسمیت شناخته شده است، ریشه در دوران کوچنشینی دارد؛ زمانی که هنرمندان دورهگرد این هنر عروسکیِ همراه با موسیقی را در دشتهای پهناور استپ اجرا میکردند.
اُرتِکه، پیکرهای کوچک بهشکل بز، با همراهی سازهای سنتی قزاقی جان میگیرد؛ جایی که نوازنده با کشیدنِ ریتمیکِ نخ، به این عروسک حرکت و شخصیت میبخشد.
امروز گروه «توران» بزِ رقصان را به صحنههای جهانی میبرد، درحالیکه گروه «ژوشی» در حال آمادهسازی و تمرین تئاتری است که در آن اُرتِکه نقشها و روایتهایی تازه مییابد.
این سنت امروز نهتنها الهامبخشِ مخاطبان کنسرتهاست، بلکه دانشآموزان را نیز مجذوب خود میکند و همچنان در حال دگرگونی است؛ سنتی که دیگر محدود به ساخت عروسکی چوبی نیست و اکنون به دست خالقان جوان با فناوری چاپ سهبعدی نیز جان میگیرد.
