«فارنپالیسی» در تحلیلی تاکید کرد که نتیجه این انتخابات عملا از پیش مشخص است و حکومت نظامی تلاش دارد با برگزاری رایگیری، تداوم قدرت خود را در قالبی ظاهرا غیرنظامی تثبیت کند. فضای انتخاباتی در شهرهای بزرگی مانند یانگون و ماندالای، به گفته شهروندان، سرد و کمرمق است. خبری از شور و هیجان انتخابات گذشته نیست و فعالیتهای انتخاباتی عمدتا به نصب بیلبوردها محدود شده است. حزب «اتحاد همبستگی و توسعه» ــ که بهعنوان بازوی سیاسی ارتش شناخته میشود ــ پررنگترین حضور را در تبلیغات دارد، درحالیکه حزب ملیگرای دموکراتیک آنگ سان سوچی پس از کودتا منحل و رهبران آن زندانی شدهاند.
این انتخابات در شرایطی برگزار میشود که میانمار با یکی از شدیدترین بحرانهای انسانی آسیا دستوپنجه نرم میکند. بر اساس برآوردهای سازمان ملل، حدود ۲۰میلیون نفر از جمعیت ۵۱میلیونی کشور به کمکهای بشردوستانه نیاز دارند و بیش از ۳.۶میلیون نفر آواره شدهاند. جنگ داخلی تاکنون جان دستکم ۶۸۰۰غیرنظامی را گرفته و بحران غذایی به مرحله هشدار رسیده است. برنامه جهانی غذا هشدار داده که بیش از ۱۶میلیون نفر در میانمار امروز با ناامنی شدید غذایی دست و پنجه نرم میکنند و بیش از نیممیلیون کودک در معرض سوءتغذیه حاد قرار دارند. در بعد اقتصادی نیز وضعیت کشور شکننده است. اقتصاد میانمار که زمانی یکی از امیدهای رشد در جنوبشرق آسیا محسوب میشد، در سالهای اخیر زیر فشار جنگ، بلایای طبیعی و سوءمدیریت آسیب دیده است. با این حال، بانک جهانی پیشبینی کرده رشد اقتصادی کشور در سال مالی آینده به حدود ۳درصد برسد؛ رشدی که عمدتا ناشی از بازسازی پس از زلزله ماه مارس و برخی حمایتهای هدفمند است؛ هرچند تورم بالای ۲۰ درصد و قطع گسترده برق همچنان ادامه دارد.
در سطح منطقهای، انتخابات میانمار شکاف در مواضع آسهآن را عمیقتر کرده است. به گزارش فارن پالیسی، کشورهایی مانند چین، هند و تایلند بیش از پیش مسیر تعامل مستقیم با حکومت نظامی را در پیش گرفتهاند و عملا نقش آسهآن را در مدیریت بحران میانمار به حاشیه راندهاند. برخی دولتهای منطقه ممکن است از نتایج انتخابات بهعنوان پوششی سیاسی برای عادیسازی تدریجی روابط استفاده کنند، حتی اگر به اعتبار آن باور نداشته باشند. در مجموع، اگرچه رایگیری روز یکشنبه برگزار میشود، اما برای بسیاری از مردم میانمار این انتخابات نه نشانه بازگشت ثبات، بلکه نمادی از تداوم جنگ، فقر و بیاعتمادی است؛ انتخاباتی که بیش از آنکه راهحلی برای بحران باشد، بازتابی از بنبست سیاسی کنونی کشور بهشمار میرود.
