«مجیب مشعل» و «هری کومار» در گزارشی برای نیویورک‌تایمز نوشتند، «آر.اس.اس» در ابتدا یک گروه مخفی برای احیای غرور هندو پس از تاریخ طولانی تهاجم مسلمانان و حکومت استعماری در هند بود و رهبران اولیه اش آشکارا از فرمول ملی‌گرایانه احزاب فاشیست در اروپا در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ الهام می‌گرفتند. این گروه از ممنوعیت‌های مکرر، از جمله متهم شدن به ترور گاندی، جان سالم به در برده و به بزرگ‌ترین نیروی ویرانگر راست‌گرا در جهان تبدیل شده است. بیش از یک دهه حضور مودی (یکی از جاه‌طلب‌ترین و توانمندترین نیروهای جذب‌شده توسط این گروه) در رأس قدرت ملی، این سازمان را به نوعی موفقیت و مقبولیت رسانده که بسیاری از رهبرانش می‌گویند هرگز در مخیله‌شان نمی‌گنجید. اگرچه گاهی اوقات تنش‌هایی با نخست‌وزیر قدرتمند وجود داشته اما «آر.اس.اس» به رویای خود برای بازسازی جمهوری سکولار هند به‌عنوان یک ملت قدرتمند و هندو محور نزدیک می‌شود.

«آر.اس.اس» به حدی در نهادهای هند نفوذ کرده و آنها را به خدمت گرفته که ریشه‌های عمیقش تضمین می‌کند که مدت‌ها پس از ترک قدرت از سوی مودی، همچنان نیرویی قدرتمند باقی بماند. این سازمان از طریق چتر وسیعی از گروه‌های وابسته، به درون جامعه، دولت، دادگاه‌ها، پلیس، رسانه‌ها و موسسات دانشگاهی هند نفوذ کرده و اعضای اصلی خود را در همه آنها جای می‌دهد. این سازمان مشاغل سیاسی را می‌سازد و از بین می‌برد. این سازمان با ارائه مسیری به جوانان برای ارتباط و نفوذ در جوامع خود از طریق فعالیت‌های ملی‌گرایانه هندو، وفاداری را در سراسر کشور به خود جلب می‌کند.

اگرچه «آر.اس.اس» هنوز هم به‌عنوان یک انجمن مخفی ظاهر می‌شود، اما در سال‌های اخیر با افتخار علنی‌تر شده است. اعضا و نفوذ آن در همه‌جا وجود دارد. وقتی می‌بینید حزب «بهاراتیا جاناتا»ی مودی در انتخابات حساس پیروز می‌شود، در واقع ماشین سیاسی «آر.اس.اس» را در حال کار می‌بینید و گروه مرکزی، سرنوشت و بخت نامزدهای حزب را رقم می‌زند. وقتی می‌بینید که هندوهای خودسر در محله‌های مسلمان‌نشین رژه می‌روند یا کلیساها را غارت می‌کنند، در واقع می‌بینید که وابستگان «آر.اس.اس» دیدگاه برتری گونه خود را اعمال می‌کنند. سلطه سیاسی این گروه، هند را که کشوری با ۱.۴میلیارد نفر جمعیت دارد، بیش از هر زمان دیگری در امتداد خطوط گسل مذهبی تقسیم کرده است. فلسفه این گروه راست گرا این است که ۲۰۰‌میلیون مسلمان و مسیحی هند را به‌عنوان نوادگان مهاجمان خارجی که باید سر جای خود بنشینند، معرفی می‌کند.

داوطلبان «آر.اس.اس»، معروف به سوایامسیواک، در اواخر سپتامبر در یک راهپیمایی خیابانی در ناگپور شرکت کردند.  مودی که در دهه۱۹۸۰ پس از آنکه به‌عنوان یک سازمان‌دهنده برای خود نامی دست و پا کرد، به‌عنوان نماینده شاخه سیاسی «آر.اس.اس» منصوب شد، این سازمان را به‌عنوان «رودخانه‌ای عظیم» توصیف کرده که ده‌ها نهر از آن جاری می‌شود و تمام جنبه‌های زندگی در هند را تحت تاثیر قرار می‌دهد. او این سازمان را به‌خاطر دفاع از ارزش‌های سنتی در دوران سختی که جامعه هند در حال تغییر بود، ستوده است. مودی در سخنرانی روز استقلال خود در قلعه سرخ گفت: «خدمت، فداکاری، سازماندهی و نظم بی‌نظیر، اینها از ویژگی‌های بارز این سازمان بوده‌اند». در ظاهر، «آر.اس.اس» یک سازمان خدمات اجتماعی گسترده است. اصول سازماندهی این جنبش حول گروه‌های محله‌ای بنا شده است و کلاس‌های منسجمی از پسران پیشاهنگ را از طریق کلاس‌های ورزشی و تأملات معنوی آموزش می‌دهد. این منبع جذب نیروی «آر.اس.اس» و گروه اجرایی‌اش برای تغییر شکل بافت اجتماعی است. همچنین جایی است که این سازمان به‌طور سیستماتیک نفوذ خود را در هر جنبه‌ای از زندگی بسط می‌دهد.

علاوه بر حزب «بهاراتیا جاناتا»ی مودی -که خود را بزرگ‌ترین حزب سیاسی جهان با بیش از ۱۰۰‌میلیون عضو توصیف می‌کند- شاخه‌های متعدد این گروه شامل یک شاخه بزرگ دانشجویی، اتحادیه‌های کارگری، اتحادیه‌های کشاورزان، شبکه‌هایی از متخصصان، گروه‌های مذهبی و سازمان‌های خیریه است. این گروه‌های وابسته که جلسات هماهنگ منظمی برگزار می‌کنند، دستور کار هندوی «آر.اس.اس» را برای کسب نفوذ سیاسی به‌عنوان مطمئن‌ترین راه برای تثبیت غیرقابل برگشت دیدگاه خود در مورد هند، پیش می‌برند.

«دورگا ناند جا»، یک دانشگاهی که مدت‌هاست با «آر.اس.اس» همکاری دارد و رهبری یک اندیشکده وابسته به این سازمان را بر عهده دارد، گفت: «اگر قدرت داشته باشیم، همه چیز هماهنگ خواهد شد». با این حال، سازمانی که نفوذ زیادی بر پرجمعیت‌ترین کشور جهان دارد، تحت تاثیر سرکوب‌های گذشته بر سر دنبال کردن جامعه‌ای مغایر با دیدگاه سکولار بنیادین، این کار را با شفافیت یا پاسخ‌گویی کمی انجام می‌دهد. این سازمان بدون نگهداری سوابق دقیق فعالیت می‌کند. ثروت‌های هنگفتی را انباشته است که در میان بسیاری از سازمان‌ها و صندوق‌های کوچک و مستقل پراکنده شده است.

دکتر نیشیت باندارکار، یکی از رهبران این سازمان در پایتخت مالی هند، بمبئی، گفت: «هیچ چیز متعلق به آر.اس.اس نیست. ما فقط مردم را داریم.» نیویورک تایمز برای درک این سازمان، با رهبران این گروه صحبت کرد، در جلسات محرمانه آن شرکت و با واحدهای مردمی دیدار کرد تا این روایت از ظهور آن و آنچه را که برای آینده هند می‌خواهد، گزارش دهد. داوطلبان برای جشنی در یک شاخه محلی در بمبئی جمع می‌شوند. «آر.اس.اس» دارای ۸۳۰۰۰ شاخه در سراسر کشور است.  معاشرت داوطلبان «آر.اس.اس»، یکی از راه‌هایی است که این سازمان برادری هندوی خود را تقویت می‌کند.

 رهبران «آر.اس.اس» در سال‌های اخیر مواضع عمومی ظریفی اتخاذ کرده‌ و ایده‌ای فراگیرتر از حکومت اکثریت برای کشور ارائه می‌دهند؛ اما در خیابان‌ها این ظرافت اغلب از بین می‌رود. نسل جدیدی از رهبران راست افراطی‌تر برای جلب توجه رقابت می‌کنند، لفاظی‌های آنها توسط رسانه‌های اجتماعی تقویت می‌شود و اغلب خشونت علیه اقلیت‌ها را عادی‌سازی می‌کند. افراد خودسر که با افتخار خود را به‌عنوان اعضای وابسته به «آر.اس.اس» معرفی می‌کنند، زندگی عمومی را بر اساس خطوط مذهبی کنترل و اغلب تحریم‌های اقتصادی علیه مشاغل مسلمانان اعمال می‌کنند.

اعضای «آر.اس.اس» جشن‌های هندوها را به نمایش عمومی قدرت تبدیل کرده‌اند. آنها کلیساها را به اتهام تغییر اجباری دین مردم به مسیحیت غارت کرده‌، جشن‌های کریسمس را به‌هم‌ریخته‌ و قبرهای مسلمانان را نبش کرده‌اند. آنها زوج‌ها را به ظن روابط بین ادیان از قطار بیرون کشیده‌ و مردان را به اتهام حمل گوشت گاو که بسیاری از هندوها آن را نمی‌خورند؛ زیرا گاو را مقدس می‌دانند، بدون محاکمه اعدام کرده‌اند. ایده‌های این گروه عمیقا در هند نفوذ کرده است: از صفحات کتاب‌های درسی تاریخ گرفته تا گروه‌های واتس‌اپ، مناظره‌های تلویزیونی پر سر و صدا و حتی در دادگاه‌های این کشور که مدت‌هاست به‌عنوان محافظان سکولاریسم هند دیده می‌شوند.

دسامبر گذشته، یکی از تندروترین گروه‌های وابسته به «آر.اس.اس» سمیناری را در محوطه دادگاه عالی الله‌آباد، یکی از بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین دادگاه‌های این کشور برگزار کرد. قاضی «شخار کومار یاداو» در سخنرانی اصلی خود گفت که جامعه هندو کاستی‌های خود را برطرف کرده و در عین حال هر آنچه را که به‌عنوان اشتباه در مورد «این افراد» می‌بیند، فهرست کرد؛ اشاره‌ای ظریف که بعدا با استفاده از یک اصطلاح تحقیرآمیز برای توصیف مسلمانان، به روشنی بیان شد. قاضی گفت: «من هیچ تردیدی ندارم که بگویم اینجا هند است و طبق خواسته‌های اکثریت آن اداره خواهد شد.»